Het is zaterdag, begin van de voorjaarsvakantie. Ik ben wat geïrriteerd, want er wachten een hoop onafgemaakte klusjes op me. Ik wil even snel, snel heel veel dingen doen. De kids moeten we even niet lastig vallen. Met hun gevoelige antennes hebben ze mijn bui al lang gedetecteerd. En het heeft een desastreuse invloed op ze. Ze maken werkelijk overal ruzie over. Hoe vaak ik ook van een afstandje de boel probeer bij de sturen, het blijft een kruidvat. Ik probeer na verloop van tijd de schade te beperken door mijn werk neer te leggen en ze af te leiden. Het werkt maar zeer beperkt. De hele dag blijft het hangen en wurgen. Zucht. Ik probeer van alles, pannenkoeken, extra lang in bad, tv kijken. Maar tot aan bedtijd blijft het hommeles. Ik zit boos en wanhopig op de bank. Werk niet af, en dit is pas de zaterdag, de hele vakantie volgt nog!
’s Avonds beschouw ik vaak de dag en dan houd ik mezelf een spiegel voor. Dit was het dus niet. Wat kan er morgen anders/beter? Niet voor mij, maar voor de kids? Ik weet het heel goed. Vakantietijd is geen mammatijd, ik mag na de vakantie weer een paar dagen “vrij” nemen. De zondag ochtend begint met een filmpje kijken, samen in het grote bed. Dan ontbijten, rustig, op tempo van de kinderen aankleden. Wie wil me helpen appelflappen te maken voor bij de koffie? JJAAA, appelflappen!! Met de tong uit de mond worden appelstukjes klein gesneden. Om de beurt, en heel kort, maar ze helpen me mee! Ze fladderen weer weg en het lekkers gaat in de oven. Bekers limonade, vooruit, even slagroom er bij kloppen, koffie zetten. Ik krijg er lol in. De kids zijn rustig hun eigen ding aan het doen. TV uitgedaan, toch wel veel prikkels. Ik roep ze aan tafel, we drinken koffie met heerlijke appelflappen. Trots, Zelf gemaakt!! Ik lees een leuk boek voor, veel plaatjes. Mam, mogen we naar buiten? Ja, hoor, ik neem nog een kopje en dan gaan we naar het bos! Ze spelen in de tuin, ik geniet van de rust, 5 minuten, maar toch! We kleden ons warm aan en vertrekken naar het bos voor een lange wandeling. Thuis gekomen vullen we de voedertafel bij en dan gaan we knakworstjes eten. So far, so good. Ik voel me een stuk beter dan gisteren. En de kids ook!!
