Nog een paar maanden en dan mag D. naar het voortgezet onderwijs. Maar ja, wat wil je later worden, welke richting kies je, welk niveau kan je aan. Allemaal moeilijke vragen voor een meisje van 13. We schoven van dolfijnentrainer, naar dierenarts, naar paardenverzorgster en nu is het kapster. Mooi, altijd handig om een kapster in de familie te hebben.
Binnenkort beginnen de opendagen weer en ook voor ons is het lastig. Waar moeten we ons op oriënteren? Wordt het praktijkonderwijs, of gaan ‘we’ het toch proberen op bbl-niveau. We zijn al eens op een kennismakingsavond geweest. Spannend, aan de hand van mama de grote school binnenstappen waar je straks misschien naar toe gaat. We begonnen met een algemene opening die uiteraard veel te lang, te saai en te moeilijk was voor alle aanstaande brugpiepers. Maar daarna begon het echte werk. Alle achtstegroepers mochten met de docent mee en zij kregen les van een aantal docenten. De ouders mochten in een lokaal luisteren naar een verhaal van een mentor die uitlegde hoe het er op school aan toe ging. Toen wij D., toch een beetje onzeker, mee zagen lopen met de docenten en de andere kinderen, waren we erg benieuwd naar hoe zij zich staande zou houden tussen allemaal onbekende kinderen. Maar ook dat is loslaten en we waren natuurlijk in de buurt, mocht het mis gaan.
Na anderhalf uur werden wij het lokaal uitgelaten en tegen die tijd kwam ook D. haar lokaal uit met een versierd cupcakeje en een kleurencirkel. Helemaal blij en pratend met andere meisjes. Ook voor ons was dat een opluchting. Ze had er dus niet gestaan als een stil en verlegen meisje met een vinger in haar mond van de stress. Het was een echt pubermeisje dat (bijna) klaar is voor de grote school.
“Dag D.”, werd ze nageroepen toen wij de school verlieten en nu niet aan de hand van mama.
