Transitie. Mooi woord voor overgang van een ene naar andere situatie of locatie. Wij hebben met onze pleegdochter diverse transities meegemaakt: van kindertehuis naar ons gezin, van reguliere basisschool naar voortgezet speciaal onderwijs, van onderwijs naar zorgboerderijen en dagbesteding. De afgelopen tijd zijn we hard bezig geweest met de transitie vanuit ons gezin naar een beschermd woongroep.
We hebben er lang naar uitgekeken, enerzijds doordat de bouw van de woongroep (kleinschalig, meest ASS clienten) anderhalf jaar geleden al klaar had moeten zijn maar steeds vooruit werd geschoven, anderzijds doordat het gedrag van pleegdochter door de jaren heen escaleerde vanuit diagnoses FASD/reactieve hechtingsstoornis naar gedrag dat binnen het gebied van antisociale persoonlijkheidstoornis valt. Met steeds grotere gevolgen voor haarzelf, maar ook voor ons, onze andere kinderen en persoonlijk begeleiders om haar heen. Ze moest tegen zichzelf in bescherming worden genomen, maar ook haar omgeving tegen haar. De woongroep is onze laatste hoop voor haar op een enigzins goed toekomstperspectief; ze krijgt daar de 24/7 toezicht, begeleiding en begrenzing die ze nodig heeft om niet te ontsporen en in secundaire problematiek af te glijden.
We hebben na 11 hectische jaren het drukste en meest bewogen jaar achter de rug, bewindvoering en mentorschap, wajong uitkering en pgb geregeld, kamer ingericht, zorg/begeleidingsplan geschreven en besproken met de vaste begeleiders. Thuis rolden we van de ene crisis in de andere. Twee weken geleden was het dan zo ver: ze kon over naar de woongroep voor (hopelijk) de laatste transitie.
En daar zit je dan: pleegdochter weg, maar met gezin en omgeving aan het begin van een herstelperiode, tegen een burn-out aan door de niet aflatende gedragsproblematiek en steeds grotere problemen. Ook nog een transitieperiode voor ons dus... De eerste week heb ik dagenlang geslapen (want met pleegdochter thuis moesten we zelfs 's nachts op onze hoede zijn zodat we vaak met een luisterend oor lag te slapen). We verkeren nu in een soort heilzame roes van ontspanning en harmonieus gezinsleven, waarbij ik als mentor wel nog de begeleiding op afstand coördineer. Maar geen crisis meer in huis. Geen politie meer aan de deur. Rust. En mijn persoonlijke transitie van 24/7 hulpverlener en crisismanager naar gewoon weer mezelf kunnen zijn. Het is even wennen......
