Mam, mag ik naar Marcel? Marcel woont een paar huizen verderop. Hij is een stuk jonger, en hij heeft een trampoline in de tuin. Wij zelf ook, maar die van Marcel is vééééél leuker natuurlijk. Het is een van de weinige plekken in het dorp waar ik hem zondermeer kan laten spelen. De tuin daar is net als de onze omsloten. Marcel is een stevig, doch gemakkelijk jongetje en: zijn moeder houdt heel erg goed toezicht. Dus: Mag ik naar Marcel? Ja hoor, dat mag. Ik loop zo even achter je aan om te kijken of ze thuis zijn en of het mag. Maar voordat ik achter hem aan kom is hij al terug. Nerveus drentelt hij heen en weer. Wat is er kerel? Zijn ze niet thuis? Ja, ze zijn wel thuis, maar ze zijn binnen. Wat moet je dan doen? Wachten, is het enige wat hij kan bedenken. Wachten voor het huis. Samen bedenken we dat hij ook aan kan bellen. NEEE!! Dat mag niet, dat is deurtje bellen. Nee, schat, deurtje bellen is als je aanbelt en dan hard wegrent. Maar dat doe jij niet! We oefenen samen bij onze eigen voordeur. Aanbellen. Wachten. De moeder van Marcel komt bij de deur. Mag ik met Marcel in de tuin spelen? Mamma zegt ja. Fijn! Mamma zegt nee, jammer, dan kom je naar huis.
Hij durft het bijna niet, maar wil toch zo graag spelen, dus hij gaat na de nodige aansporing van mij naar het huis van Marcel. Ik loop op een afstandje achter hem aan. Hij blijft voor het huis drentelen. Toe maar, bel maar aan! Zichtbaar nerveus belt hij aan. Ik hoor hem de instructies steeds hardop herhalen. Mag ik bij jullie in de tuin spelen? Mag ik bij jullie in de tuin spelen? Marcels mamma doet open. Helaas het kan niet. Hij druipt teleurgesteld af. Ik heb met hem te doen. We gaan naar huis, en hij is boos. Boos op onze rot trampoline, op ons rot huis. Thuis maakt hij zijn lievelingsauto stuk. Zucht. Het wordt nog een lange middag…….
