Gek word ik er van. Gek wordt hij er van. Hij is altijd alles kwijt. Ooit was hij in één winter 4 winterjassen kwijt. Weg. Spoorloos. Om gek van te worden. Waar laat je nu een winterjas liggen? Je krijgt het toch koud zonder jas? Hij niet. Druk, druk. Koud. Nu je het zegt, ja… Jas? Tja, waar is die. Waar uitgedaan? Had ik hem aan dan toen ik weg ging? Uitgedaan? Nee hoor? Maar waar hij is? Geen idee. Waar ik geweest ben? Overal, weet niet meer precies…
Toen hij 5 was kreeg hij een brilletje. Binnen een paar dagen kwam hij thuis zonder bril. Afgedaan. Ergens. De kinderen waarmee hij speelde zochten mee. In de tuin bij de buurjongens misschien? Hij keek mee, maar zag niets. Ik loofde een beloning uit. Het hielp niets, de bril bleef zoek. Ik terug naar de brillenzaak. Jongetje met FAS, direct bril kwijt, kan ik een nieuwe krijgen, met korting? Alstublieft? Gelukkig, ik kreeg korting. Twee weken later was het brilletje er. Nog een week later belden de buurjongens aan. Triomfantelijk gaven ze me de bril terug, in 10 stukjes, maar toch!! De beloning kregen ze natuurlijk.
Zijn slaapkamer: een verhaal apart. Hij kan er niets vinden. Met opzet staat er niet al te veel in. Daar heb ik wel voor gezorgd. Als hij thuiskomt laat hij onmiddellijk alles om zich heen vallen en begint met zijn favoriete hobby’s. Ik: ruim direct even je tas op! Ja, zo meteen mam. Nee, niet zo meteen, nu. JAAA. (maar hij doet neeeeeee). Als ik er niet bij blijf staan gebeurt er niets. In zo’n kamer kun je niets vinden. Opruimen is ook moeilijk, waar te beginnen? Samen oefenen we dit elke keer weer, al jaren achter elkaar. Maar het blijft zo moeilijk!
Iets ouder geworden wilde hij een mobieltje. Ik zuchtte al bij het idee alleen. Hoe zou dit aflopen? De eerste zit opeens stuk in zijn broekzak. De tweede is in de wasmachine beland. De derde is weg, verdwenen, geen idee. IPod? Stuk, weg, armen in de lucht, sorry, mam, ik kan er echt niets aan doen.
Mam, weet jij waar mijn duikbril is? Mam, mijn zwembadkaartje zit opeens niet meer in mijn zak. Ik wandel op een avond in onze straat. Wat ligt daar nu op het trottoir? Onze sleutels!! Waarom in de vrede heeft hij die meegenomen en zo slordig geweest om het uit zijn zak te laten vallen. Eenmaal ermee geconfronteerd weet hij het zelf eigenlijk ook niet. Ik deed hem gewoon in mijn zak. Is t ie er uit gevallen dan?
