Ze spelen op straat, de twee broertjes met FAS, met een buurjongen. Meestal gaat dat goed, maar het buurjongetje heeft wel in de gaten dat hij de twee broertjes goed kan manipuleren. En dat doet hij dus ook vandaag.
Zullen we een raam ingooien bij die buurman? Dat durven jullie vast niet. Triomfantelijk kijkt hij mijn jongens aan. Ze kijken en twijfelen. Een raam ingooien, maar dan gaat die stuk. Ze denken aan een hele boze mamma en e besluiten het niet te doen.
Buurjongen pakt een steen op van straat. Hij maakt een gooiende beweging naar het raam. “Kijk, heel gemakkelijk” De jongens gloeien van de opwinding. Die Daan durft maar denken ze. Dennis zoekt nog twee stenen er bij en geeft ze beide eentje.
Kom, dan gooien we tegelijk. Ik tel tot drie. Daar staan ze alledrie. Ze heffen de stenen op, Daan telt tot drie: Een, twee, drie!
Mijn jongens gooien. Daan legt de steen rustig terug op straat. Rinkeldekinkel klinkt het. Twee stenen door de ruit. Daan loopt rustig weg. “Ik heb niks gedaan hoor.”
Kinderen met FAS, altijd de pineut !
