Pijn.
Vervelend maar o zo belangrijk in het leven. Pijn waarschuwt ons dat er iets mis is, er moet worden bekeken wat er gebeurd is en daarop moet actie worden ondernomen (een pleister, een bezoekje aan de dokter of gewoon beter uitkijken)
Mijn kids reageren zo raar op pijn!
Een voorbeeld: de bel gaat. Ik ben aan het strijken. Het ijzer is heel heet, ik trek de stekker er uit en ik waarschuw: niet aanraken, het is heel heet, ik ben zo terug. Ik doe de deur open en loop direct terug om poolshoogte te nemen, ik ken mijn pappenheimers immers?! Bas zit met zijn vingers te voelen aan de zool van het strijkijzer. Ieder ander zou in een reflex de vingers terugtrekken. Bas niet. Ik ren er op af en neem hem mee naar de kraan. De vingers er langdurig onder, de man aan de deur hoort alleen de commotie van een afstandje. Flink gekoeld bekijk ik de schade. Flink verbrandde vingertoppen, maar geen kik van Bas. Hij haalt zijn schouders op en speelt gewoon door.
Een ander voorbeeld: Het broertje van Bas moet naar de kapper. Hij is vier jaar oud en al meerdere keren geweest. Maar het blijft een crime. Elke aanraking op zijn hoofd, tandenpoetsen, kammen of wassen ervaart hij als intense pijn. De kapper is begripvol en geduldig, maar er moet wel even geknipt worden! Er zijn uiteindelijk drie personen nodig tijdens een snelle knipbeurt.
Vooruit, nog een voorbeeld: Bas en Simon zijn wat ouder geworden en ze bekijken op you tube filmpjes over free style running, u weet wel, een tocht afleggen met behulp van sprongen over auto’s schuurtjes, hekjes; alles met de nodige buitelingen. Twee weken eerder hadden ze dit al eens gedaan en daarbij de auto van de buurman gebruikt net als zijn schuurtje. Na het filmpje zag ik ze naar buiten rennen. Ik ren er achter aan. Er volgt een preek over hoe je om moet gaan met andermans bezittingen (dat is dus niet van jou en daar moet je afblijven) over de gevaren van het free style runnen ( je moet eerst trainen en je kunt niet direct die moeilijke stunts van de filmpjes doen, dus eerst goed je best doen bij gym op school) en dan gaan ze toch spelen, iets rustiger en bedachtzamer nu. 5 minuten later hoor ik commotie. Kinderen komen mij halen. Simon is over een hekje gevallen. Hij komt naar me toe lopen maar zijn arm hangt wel heel raar. Hij oogt witjes maar geeft geen kik. Ik zie direct dat er iets ernstig mis is. We rijden naar de eerste hulp. Daar is het druk. Een jongetje dat rustig afwacht met een zere arm wordt uren in de wachtkamer gehouden. Grote jongens die brullend van het voetbalveld binnenkomen gaan voor. Als we eindelijk, eindelijk aan de beurt zijn blijkt dat zijn elleboog uit de kom is. Nadat die er weer in wordt getrokken (geen kik) blijkt dat er ook nog meerdere breuken in de botten zitten en dus wordt hij met spoed geopereerd.
Pijn, een hele nuttige en soms levensreddende sensatie. Maar in het geval van onze kids kan ik als moeder niet vertrouwen op hun pijngevoel!
