Op een dag word ik gebeld, of er een baby in ons pleeggezin kan worden geplaatst, eerst tijdelijk. Natuurlijk, ik had al een poosje aangegeven dat een extra kindje welkom was. Ik werd gewaarschuwd: Dit kindje was al een maand in een pleeggezin maar de problematiek was hen te groot. Tja, voor mij is geen uitdaging te groot. Dus 1 dag later was alles klaar en kwam het klein meiske tijdelijk bij ons wonen. De huidige pleegouders kwamen het baby’tje brengen. Een heel klein, iel kindje dat hartstochtelijk lag te huilen in de maxi cosi. Ze vertelden dat ze pas rustig werd als ze helemaal uitgekleed was. Dat ze altijd als een veer gespannen in de box of bedje lag en dat de maxi cosy heel vervelend voor haar was, omdat ze in een bepaalde houding werd gedwongen. Eten ging zo moeizaam, ze kregen er bijna niets in. En dan het gehuil, het ging dag en nacht door, een hoog geluidje, piepend als een vogeltje. Oogcontact maken gebeurde nauwelijks.
Whow, dit werd wel een hele uitdaging, maar mijn hart ging uit naar het meisje, en naar de pleegouders die zo vol goede moed aan dit avontuur waren begonnen en nu afscheid moesten nemen. Had dit meisje FAS? Op dat moment was het alleen een vermoeden, later bevestigd in een FASpoli.
Ik belde onmiddellijk een bevriend fysiotherapeut. Daar kon ik snel terecht. Ik las alles wat ik te pakken kon krijgen over pre-logopedie in verband met de eetproblemen. De wijkverpleegkundige kwam langs. Wat is het toch belangrijk dat je goede hulpverleners om je heen verzamelt!!
De fysiotherapeut leerde me goed te kijken. Kijk, ze gaat niet direct huilen, er gaat iets aan vooraf: ze stopt eerst met het lachje, daarna kijkt ze jou of het speeltje niet meer aan en draait haar hoofdje weg, pas daarna gaat ze huilen, het is haar dan dus teveel, teveel prikkels. Beloon haar dan zo snel mogelijk, dus voor het huilen, door haar in een rustige prikkelarme omgeving te brengen, bijv. haar bedje. Ik haalde alle posters en kleurige dingen uit het babykamertje. Belonen door het in bed te leggen? Het werkte fantastisch!! Na een paar weken was een mini spelletje mogelijk, kiekeboe, 1 minuut lang. Een gerichte lach, waarbij ze me aankeek. Ik werd hier zo blij van!! Verder raadde hij me aan direct te beginnen met babymassage, zoveel ze kon verdragen.
De wijkverpleegkundige hielp me met de babymassage, we bakerden haar in. Langzamerhand kwam er rust in het lijfje.
Eten was intussen ook een heel project geworden. Er was een schrikbarend ondergewicht. Heel vaak lukte het haar niet de slikreflex onder de knie te krijgen. Alle trucs die ik tot dan toe gebruikte werkten niet. (even over het wangetje wrijven voor een toehapreflex bijv.) Ik experimenteerde: druppelde een beetje melk in haar mondje en als ze slikte snel de speen er achter aan zodat de reflex het over zou nemen. Soms lukte dat, vaak niet en lepelde ik kleine beetjes naar binnen. Soms gebruikte ik een pipet. Toch begonnen de reflexen beter te werken en lukte het steeds vaker uit een flesje te drinken. Ik was dag en nacht bezig, maar ik zag haar opbloeien.
Intussen weet ik dat deze babyproblemen nog maar het startpunt zijn van een leven vol problemen, van zoveel soorten en maten dat het bijna niet te overzien is. Maar deze zeer moeizame opstartproblemen hebben er wel voor gezorgd dat wij een onverbrekelijke band hebben opgebouwd. Laat de toekomst maar komen!!
