Deze week is er veel te doen over de overgang naar het voortgezet onderwijs. Wat de oordeel is van de leerkracht en hoe zwaar de CITO toets moet wegen. Wanneer kun je een goed afweging maken voor de beste plek voor het kind? Krijgt elk kind wel een goede kans?
Mijn biologische kinderen hebben de basisschool al doorlopen, maar ik weet nog goed hoe de stress het huis insloop tijdens de voorbereiding op de testen en de opluchting bij een goede uitslag.
Mijn pleegjes zitten op het speciaal onderwijs en hoeven (gelukkig) niet mee te doen aan deze periode van toetsen. Tenminste: ze hebben het niet zo in de gaten, want het maakt gewoon onderdeel uit van hun dagelijkse opdrachten.
Er komen ook veel commentaren voorbij over het VMBO, het MBO, en dat alle ouders de kinderen toch minstens naar de HAVO willen laten gaan. Ik zucht. Ik ben al blij als ze het VMBO halen. En: het MBO levert ons mensen met SKILLS, met vaardigheden die we allemaal nodig hebben, de installateur, de verzorger in het verpleeghuis, de timmerman enz. enz.
Maar of ze het MBO halen is nog een vraag, zeker geen zekerheid.
We doen allemaal ontzettend ons best, de juffen, IB-ers, wij thuis, maar wat is het lastig om al die schoolse vaardigheden onder de knie te krijgen. Regelmatig zie ik een oververmoeid kind, een kind dat niet meer naar school wil, tegenvallende resultaten, boze buien, moeite met de vriendschappen enz.
Onze perspectieven liggen dan ook totaal anders, wij richten ons op geluk, niet op resultaten op school. We weten dat de pleegjes met FAS waarschijnlijk hun hele leven begeleiding nodig hebben. Werk, zonder stress, zonder tijdsdruk, kan wellicht lukken, maar het is voor ons niet het belangrijkst. Gelukkig worden wel!! He was wel een grote omslag in denken! Zo lijkt de gewone wereld met de CITO problemen opeens ver van ons bed…….
