Ik ben Kim, 22 jaar oud en sinds 2020 officieel gediagnosticeerd met FAS. Ik was toen net 21 jaar oud. Na 21 jaar het gevoel te hebben anders te zijn, het gevoel dat er iets mis is met mij, kreeg ik eindelijk duidelijkheid.
Ik liep toen al vanaf m'n 15e binnen de GGZ. Mentaal liep ik vast. Ik was moe van het continu maar door moeten gaan. Ik probeerde het leven te leven van iemand die relatief gezond was. Leven als iemand zonder FAS.
Nu met diagnose FAS, kan ik die vermoeidheid heel goed begrijpen. Ik ben en heb mezelf 21 jaar chronisch overvraagd.
Bij de FAS poli kreeg ik dan ook het advies om eerst maar eens tot rust te komen.
Ik woon nu 1 jaar binnen een beschermd wonen organisatie. Ik hoef het allemaal niet meer alleen te doen. Ik kreeg de ruimte om weer tot rust te komen. De ruimte om te kijken naar de fijne dingen van het leven, in plaats van continu de dagen overleven door alle ballen zelf hoog te moeten houden.
De bevestiging van de diagnose FAS heeft vele puzzelstukjes op hun plek laten vallen. Het heeft mij handvaten gegeven om mezelf beter te begrijpen en beter naar de beperkingen in het dagelijks leven te kunnen handelen.
Neem nou als voorbeeld mijn grotere gevoeligheid voor overprikkeling. Ik ben vanuit een minimale dagplanning met basis dingen gaan uitbreiden en uitproberen om te kijken waar mijn grenzen liggen.
Ik heb door de structuur in mijn dagen meer energie terug gekregen. Door structuur en rekening te houden met mijn grens van overprikkeling en tijd van ontprikkelen, heb ik meer overzicht in mijn leven gekregen.
Ik doe nu 2 ochtenden in de week vrijwilligerswerk in een verzorgingshuis. Ik doe aan yoga en zwemmen en daarnaast lukt het mij groot en deels van de tijd ook om de huishoudelijke dingen te doen, bijvoorbeeld koken voor mezelf en boodschappen doen. Dat is een enorm verschil met 1 jaar geleden!
Naast dat de diagnose FAS zeker meer inzichten heeft gegeven, is het ook een verwerkingsproces.
Het is boosheid, verdriet, machteloosheid, depressiviteit en een rouwverwerking. Ik weet pas 1 jaar dat ik FAS heb, dus dit proces is voor mij nog in volle gang.
Op veel gebieden heb ik mijn perspectief moeten bijstellen. Er is zeker nog meer winst te behalen in het huidige perspectief, maar ik moet realistisch blijven dat ik ergens de grenzen niet verder kan verlegen. FAS is helaas niet te genezen of weg te therapieën.
De verkeerde diagnoses die vanaf mijn 15e binnen de GGZ zijn gesteld hebben mij een weg van niet passende en onvoldoende werkende behandelingen in gestuurd. Ik voelde me erg vaak niet gehoord en gezien. De diagnoses voelde voor mij niet passend. De behandeling die daarbij hoorde hielpen mij niet voldoende vooruit. Meer konden ze niet bieden. Terwijl ik uitgeput, moe en depressiefer werd.
Aan het verleden kan ik helaas niets veranderen. Maar ik voel wel erg de wens deze lange en pijnlijke weg met foute diagnoses en behandelingen voor anderen te voorkomen.
Daarom wilde ik ook erg graag mijn verhaal laten horen
FAS is best heel complex. Het is een heel spectrum en uit zich bij iedereen verschillend!
Naast dat FAS er zo divers eruit kan zien, hebben veel hulpverleners onvoldoende kennis van FAS terwijl het zo ontzettend veel voorkomt!
Ik heb een Instagram pagina over mijn leven met FAS (kim_d_1999). Dit om meer mensen te kunnen bereiken en meer over FAS te kunnen vertellen.
Hierop deel ik waar ik in het dagelijks leven tegen aanloop door FAS of door de bijkomende problemen bijvoorbeeld depressiviteit.
Mocht je interesse hebben om mijn weg met FAS te volgen, stuur mij dan gerust een volg verzoek op mijn Instagram kim_d_1999.
