Mijn pleegkinderen hebben FAS. Ik weet het, mijn direct omgeving weet het, school weet het.
De eigen ouders weten het ook. Kunnen we er over praten? Nou, dat is lastig. Met de moeder van de oudste heb ik het er niet over gehad. Ik vermijd zelf het onderwerp. Ik begin er in elk geval nooit over. Maar zij was op een dag in tranen. Ze besefte wat ze haar kind had aangedaan. Ik zat er bij, luisterde en huilde een beetje met haar mee. Wat een verdriet. Haar kind uit huis en ook nog zo beschadigd door haar toedoen. Ik troostte haar zo goed het ging. “Je hebt het toch niet met opzet gedaan?” Ze snikt van niet. Ik vind moeder een slachtoffer van haar eigen omstandigheden. Na een verre van leuke jeugd troost zoeken in middelengebruik. Verkeerde vrienden, ongewenst zwanger. Er toch voor gaan, maar niet capabel om een kind op te voeden. Zo ontzettend veel verdriet over de uithuisplaatsing. En dan dit er nog bij: Een beschadigd kind omdat zij heeft gedronken tijdens de zwangerschap. “Weet je”, zeg ik, “het is inderdaad ontzettend erg voor jou, maar vooral voor je kind. Maar wat we nu gaan doen is zo goed mogelijk voor je kind zorgen, ik en jij, wij samen!” Het helpt een beetje, ik kan alleen maar vermoeden wat dit besef met haar doet.
De moeder van de jongste heeft het één keer met mij besproken. Ik kreeg instructies. “Wil je het niet tegen mijn familie zeggen? “ vroeg ze. “Zelfs niet als ze er naar vragen?” Ik beloofde dat ik zou zeggen dat ze met moeder zelf moesten gaan praten.
De schaamte is groot. Heel erg groot. En het laatste wat ik als pleegmoeder wil is hen veroordelen om wat er gebeurd is. Ze hebben het er moeilijk genoeg mee!
