Mijn pleegdochter van 21 en ik zijn een dagje aan het shoppen. Ze moet nieuwe schoenen en we maken er een gezellig dagje van, we snoepen lekkere appeltaart met warme chocolademelk en we gaan later nog naar de bioscoop. Ze weet wat ze wil, en ze loopt rechtstreeks een van de duurdere winkels de binnenstad in. Waar zijn de schoenen die zij wil? Achterin! Daar liggen ze, precies de goede kleur en maat. Ze trekt ze aan. Ze zitten heerlijk!! Dan het prijskaartje: Behoorlijk aan de prijs. Tja, zegt ze: zoveel geld heb ik niet meer. Sinds haar 18e is ze voor de wet volwassen en woont ze begeleid. De voogd vond het niet nodig dat er een bewind voering kwam en dus moet ze al haar zaakjes zelf regelen, al heeft ze daar wel hulp bij, als ze dat tenminste toelaat. Tot nu toe is het al heel vaak voorgekomen dat ze 2 weken geen geld had om eten te kopen. Ook kocht ze heel ondoordacht een dure tv, en dat terwijl ze kort daarvoor een prima exemplaar had gekregen! “Deze is mooier en die andere was niet nieuw”.
Geld is zo’n abstract begrip voor haar. Ze denkt ook dat ze straks, als ze eenmaal werken gaat na haar schooltijd, heel veel meer te besteden heeft. Ze droomt er over en heeft het al heel vaak uitgegeven. Ik maak me vaak zorgen over haar, maar moet het ook loslaten, dat kost moeite!
Ze kijkt zwijgend naar de prachtige schoenen. Ik moet mezelf tegenhouden om niet het verschil bij te leggen. Daar zou ze niets van leren. Ze rekent uit: Nog 5 dagen en dan krijg ik mij STUFI. Dan lukt het denk ik net. “Maar je moet ook nog eten”, breng ik in. “Ach, dat zie ik dan wel weer.”
Twee weken later komt ze weer langs. Met prachtige nieuwe schoenen. Niet dezelfde maar andere. Ik informeer: “Waren de andere schoenen uitverkocht?” “ Waren deze goedkoper?” “Nee, ik had genoeg geld, dus ik kon duurdere schoenen kopen dus heb ik deze gekozen. Supermooi toch?!”
Tja, supermooi, zucht…….
