Leren van gemaakt fouten, in normale opvoedsituaties is dit een veel gezien en beproefd fenomeen. Laat hem zijn eigen fouten maken, daar leert hij van, sprak mijn vader over mijn broer. Leuk was het niet voor mijn ouders, maar mijn broer leerde er heel erg veel van!
Mijn kinderen met FAS helaas niet. Door schade en schande wijs geworden ben ik als ouder. Toen ze klein waren en ze alweer van de schommel waren gevallen omdat ze zich niet vasthielden troostte ik ze, en vroeg na alle tranen: En, wat ga je nu anders doen? Vasthouden! riepen ze. En 10 minuten later viel er weer iemand vanaf. Wat groter geworden keken ze op You tube filmpjes. Laat eens zien? vroeg ik. Ze lieten me filmpjes over free style running zien. Grote behendige jongens rennen een route door een stad over richels, daken, trappen enz. Geweldig vonden ze het. Gaan we ook doen mam! We bespraken wat wel en niet mocht, dat je in de tuin moest oefenen, dat je niet aan andermans eigendommen mocht komen (met veel voorbeelden er bij.) We bespraken hoe gevaarlijk dit was. Ja, ja, mam komt goed! Even later waren ze toch uit de tuin verdwenen. Ik spoorde ze op, ze liepen in de buurt rustig rond. Later hoorde ik dat ze over daken en auto’s waren gesprongen. Toen ik ze daarop aansprak keken ze me vreemd aan, dat was zo lang geleden, het had geen zin om daar nog over door te praten. Twee weken later keken ze weer you tube en gingen opeens heel snel naar buiten. Ik rende er achter aan en riep ze terug. Na een uitgebreide preek van mij: NIET DOEN!!!! liepen ze rustig weg. 5 minuten later: een valpartij met gewond kind, meerdere operaties. Een ezel stoot zich in ’t gemeen niet tweemaal aan dezelfde steen…..
