Een gewone woensdag in het bestaan van een pleegmoeder van kids met FAS.
Kwart voor 7. Na een hele strijd rond het aankleden zitten we eindelijk aan tafel. Aan tafel moet ik de kids enorm aanmoedigen om te eten, het blijft een strijd. Waarom zou je eten als je het alleen maar vervelend vindt en geen honger hebt. De klok tikt door. De jongste moet nog een poos op het toilet, omdat hij het poepen maar steeds niet onder controle krijgt en nu een poeptraining volgt. Snel, snel, tandenpoetsen niet vergeten voordat de taxi komt!! Zijn ouder broertje is vandaag thuis. Hij volgt PMT. Hij heeft zo’n slecht lichaamsgevoel, hij beseft niet dat hij honger heeft, moe is of pijn heeft. De PMT helpt hem daar hopelijk bij, maar het feit dat hij nu een woensdagochtend niet naar school gaat brengt hem in verwarring, het schema wijkt af van het normale. Na een aantal weken dramatisch verlopen woensdagen komt er nu langzamerhand wat rust in hem, hij herkent het nieuwe ritme van de woensdag. Snel nummer drie wakker maken. Hij is dan wel bijna volwassen, maar uit zichzelf wakker worden naar stage gaan met de juiste spullen is niet vanzelfsprekend. Ik controleer zo onopvallend mogelijk of hij alles bij zich heeft, niet in zijn oudste kloffie of allernieuwste kleren naar stage gaat. Even rust. Nummer twee kijkt naar kinder you tube terwijl ik door het huis heen race. Als de thee net gezet is gaat de bel al, mijn afspraak voor die ochtend: de orthopedagoog komt langs. Ik heb in de voorgaande dagen een lijstje gemaakt met veel vragen. Heerlijk om even rustig te overleggen wat de beste aanpak is, hoe we weer verder kunnen. Intussen moet ik natuurlijk wel 5 keer de tweede helpen, jas aan, jas uit, naar het toilet, naar buiten. Geschreeuw: Lukt niet!!!!! Zal ik je helpen? Het gaat bijna ongemerkt tussendoor. Nadat het bezoek is vertrokken gaan we naar de PMT. De PMT-er is onbekend met FAS, maar heeft al bijna intuïtief de goede aanpak te pakken: De training laat ze elke week volgens hetzelfde stramien verlopen met hele kleine veranderingen elke week. Een kleine beloning helpt natuurlijk ook J. Als ik in de wachtruimte zit belt de oudste. Hij heeft zijn brood vergeten. Jakkes, heb ik weer niet goed opgelet, hij was toch echt bezig zijn broodtrommel te vullen, ik had het echt gezien. Natuurlijk ook zijn portemonnee leeg, of ik het kon komen brengen? Nou nee, ik ben ver uit de buurt. Hij kan zelf geen oplossing verzinnen, maar we verzinnen samen iets. Snel naar huis, omdat de jongste bijna thuis komt.
Even wat eten, medicijnen niet vergeten te geven!! De kids gaan spelen, ik ruim snel de wasmachine even uit voordat ik ga kijken waar ze zijn. Het is mooi weer, ik wil even de tuin bladvrij gaan maken en kan dan goed op ze letten. Geschreeuw buiten: Mam, kom snel!! De jongste, en onhandigste, is gevallen, de buurman heeft zich over hem ontfermd. Hij is met zijn gezicht over de straat geschaafd, heel veel bloed. Hij is enorm in paniek, en we vertrekken naar de huisarts. Na helemaal te zijn nagekeken gaan we terug. Broertje is erg bezorgd, en knuffelt hem, fijn om te zien dat dit iets goeds in hem oproept. Het zou ook zomaar kunnen zijn dat hij er nog een klap bij geeft, er is toch al pijn, niet?
Thuis gaat de jongste op de bank, met een ijsje tegen de zwelling en een filmpje op tv. Nummer twee gaat nog even buiten spelen. Thee? Ja, zou fijn zijn, maar geen tijd gehad…. Eten, ach ja, wat gaan we eten……..
