Eén keer, toe mam, één keer!!
Mijn pleegdochter van 19 kan niet met geld omgaan. We proberen van alles voor haar te regelen en haar te beschermen, maar af en toe lukt het haar toch om iets heel ondoordachts te doen. Ze komt op een middag thuis. Een grote tas aan haar arm. Kijk eens mam, een heel leuk vest, prachtig toch? Ja inderdaad een mooi vest. Was het duur? Nou, maar 100 euro. Ik ga er even bij zitten. 100 euro is heel veel geld, vooral als je niks hebt. Ik ga met haar in gesprek. Mam, het is zo mooi, ik wil het zo graag, toe nou mam. Ik zucht. Ik zwicht. Ik leg uit: Jij hebt niet genoeg geld voor zulke dure dingen. Ach mam, alleen deze ene keer, één keer. Ik zwicht en zucht. Nou ja, voor één keer dan. Later die week controleer ik haar bankrekening. Staat er nog genoeg voor de zorgverzekering, is de toeslag er al? Tot mijn schrik staat er niets meer. Dat kan toch niet? Ik pluis alles uit. Al snel ben ik er achter wat er mis ging. Het vest kostte niet 100 euro maar 250 euro!!! Ik sla bijna op tilt. Ik koop voor mezelf niet eens zulke dure dingen en als het nu een exceptioneel artikel was, nee hoor heel gewoon. Gelukkig is de jongedame zelf niet thuis zodat ik even stoom kan afblazen voordat ze er is. Ik confronteer haar met uitgave. En de leugen. Ja, maar als ik dat had verteld dan had je het nooit goed gevonden. Klopt!!!! Nogmaals bespreken we alles. Waarom dit niet kan (geld is bestemd voor vaste uitgaves) waarom het niet verstandig is ( je hebt niet genoeg voor zulke dure kleren) en waarom ik er boos van ben geworden (niet overleggen en liegen). Eén keer mam, één keer. Zucht.
Moet u eens raden wat er twee weken later gebeurt. Maar nu gaat het kledingstuk van 225 euro linea recta terug en wordt de bank gebeld. Er is een rekening met een pasje voor gewone uitgaves en de rekening voor vaste lasten kan nu niet worden leeggeplunderd. Zucht. Pleegdochter met FAS. Leren van opgedane ervaringen? Nou nee. Zelfstandig omgaan met geld? Nou nee. Liegen? Ja. Bescherming nodig? Ja!!!
