Toen ik nog klein was ging mijn moeder op een dag een boodschapje doen. Ik speelde bij het buurmeisje en ze kwam zo terug. De deur bleef van het slot, een klein dorpje, daar kan dat.
In het kastje stond een glazen schaaltje. Gevuld met heerlijke chocolaadjes. Voor zondag, als opa en oma kwamen. Zou mamma ze geteld hebben? Ik dacht van niet. We zouden er best eentje van kunnen pakken, dat zou ze niet merken, toch? We slopen ons huis binnen, deden heel zachtjes het kastje open en namen allebei een chocolaadje. Snel, snel, opeten voordat mamma terug kwam. We renden met rode wangen naar het huis van het buurmeisje. Spannend, licht beschaamd. Mamma was er nog steeds niet. Er zaten zoveel chocolaadjes in het schaaltje, we zouden nog best eentje kunnen halen, toch? Weer slopen we naar binnen. Deurtje open, snel een chocolaadje naar binnen geschrokt. Lekker! Rennend weer weg. We herhaalden dit een aantal keren tot we er op een gegeven moment achter kwamen dat het schaaltje leeg was…….
Ik moet hier nog vaak aan terugdenken nu er bij mij in huis steeds vaker dingen “weg” zijn. Koek en snoep verdwijnt zomaar. Niemand weet er iets van af. Nee hoor! Ik twijfel. Heb ik het dan mis? Maar ik begin nog beter op te letten en ik kom er achter dat er helaas steeds meer verdwijnt. Er wordt glashard over gelogen, ook al zitten de snoepresten nog om de monden geplakt en is er een spoor van kruimels te zien. Zucht. Ik merk bij hen niets van de schaamte die ik zelf voelde toen mijn moeder er achter kwam. Ik wilde toen niets liever dan mijn zakgeld pakken en nieuwe chocolaadjes kopen. Om het weer goed te maken.
Een poos geleden sprak ik een andere pleegmoeder van een kind met FAS. Het meisje was al als baby in hun gezin opgenomen, maar nu ze begon te puberen viel het het gezin zwaar. Vooral het liegen en het dingen wegnemen. Ze vertelde dat ze voor zichzelf een grens had getrokken, wat ze nog aan dacht te kunnen en wat niet meer. Ik vroeg haar wat die grens was. Ze zei: “Als er geld gaat verdwijnen uit mijn portemonnee.” “Dan is het vertrouwen weg.” Enkele weken later kletsten we weer met elkaar. Ze vertelde toen dat er nu al een aantal keren geld was verdwenen uit haar portemonnee en uit de spaarpot van een van de andere kinderen. Ze zuchtte diep. “En wat ga je nu doen?” vroeg ik. “Mijn grenzen verleggen” antwoordde ze. “Ik kan haar nog niet loslaten”. Maar het ging door, het wegnemen van spullen en geld en het glashard liegen. Na een aantal maanden nam ze een besluit. Hun pleegdochter ging nu echt over hun grenzen heen. En wat ze ook deden, het gedrag stopte niet. Ze namen een ongelofelijk moeilijke beslissing. Ze ging verhuizen.
Ik modder intussen nog een beetje door. Probeer steeds maar weer het begrip mijn en dijn uit te leggen, en probeer vooral de lekkere dingen hoog weg te leggen en minder zichtbaar. Maar ik denk ook dat het tijd wordt om een kast met een slot aan te schaffen. Groot genoeg voor alle snoep, koek en snacks en mamma’s portemonnee. Met de sleutel ervan aan een touwtje om mijn nek. ….
