Vandaag is het wereldfasddag , 9 september.
En op mijn tijdlijn verschijnen diverse berichten van organisaties om de wereld bewust te maken van FASD. Een benoemde alleen maar welke dag het vandaag is en vroeg “wat betekent FASD voor jou?”. Oei.. die kwam binnen...
Een paar jaar geleden nog maar werd deze diagnose officieel gesteld en daarmee kwam een einde aan ons jarenlange gevecht met en voor dit kind. Oh nee, de strijd hield daarmee niet op en nog steeds zoeken we naar het beste voor dit kind en proberen we te voorkomen dat strafbladen, drank en drugs zijn toekomst ernstig schaden. Maar er kwam met het stellen van die diagnose opeens voor ons de bevestiging dat wij het misschien toch niet helemaal verkeerd hebben gedaan al die jaren. Ik herinner me zoveel keren dat anderen me vertelden dat zij dit kind wel eens zouden leren hoe het moest, dat ik te soft was en maar eens regels moest gaan maken, juist voor dit kind. De keren dat ik door leerkrachten op het matje werd geroepen omdat mijn kind weer was weggelopen of met zijn hand stiekem in de snoeppot had gezeten. Zoiets kon toch zeker niet!! Ik voel nog steeds de verwijten, de blikken waarmee mensen me aankeken en ik hoorde ze denken: “t is toch echt opvoeding hoor..”. Ik weet nog hoeveel verdriet het deed als mijn kind weer niet, nooit meer eigenlijk, werd uitgenodigd voor kinderfeestjes of niet mocht komen logeren. Want hij was druk en vreemd en nog veel meer wat niemand begreep. Ook wij toen niet. Wat we wel begrepen was dat hij niet welkom was.
We hebben geleerd. Zoveel bijgeleerd. Grenzen verlegd en aangepast. Toekomstplannen bijgesteld. Ook mooie dingen gekregen: Mensen die naast ons zijn blijven staan en weten wat FASD is, die kunnen uitleggen wat waarom gebeurt en wat nodig lijkt, mensen die wilden leren wat het betekent en voor me gingen staan als er weer iets was gebeurd. Ik herinner me een telefoontje van de politie: “we moeten u bellen maar we hebben van de leerkracht van uw kind duidelijk te verstaan gekregen dat het niet aan uw opvoeding ligt”. Maar ook een van de directeur van een school: “ik moet hem nu formeel twee dagen schorsen, maar ik zie jou. Ik ga twee dagen voor hem zorgen!” Vrienden van ons kind ontmoet die, zonder ook maar goed te begrijpen wat er aan de hand is, wisten dat ze samen met ons een team moesten vormen in de zorg rondom dit kind. Ik herinner me een van die knapen die s nachts om twee uur appte: “ik stap op de fiets hoor, ik denk dat ik wel weet waar hij is”.
En terwijl mijn kind de kamer binnen stapt, thuis is bij mij omdat vijf dagen school te intensief en alleen zijn niet wijs is, realiseer ik me hoeveel FASD van hem vraagt, van ons vraagt, van iedereen die echt bij hem betrokken is vraagt. FASD is levenslang en hoe ouder dit kind wordt hoe meer ik me dat realiseer. Het maakt me boos, verdrietig. Haalt me soms onderuit. Houdt me nachten wakker en heeft me in rap tempo zoveel lessen geleerd.
Gelukkig is mijn kind meer dan zijn diagnose! Mooi lief kind, wat houd ik van je ❤️.
