Feest der herkenning
We zijn op vakantie. Vakantie doen we het liefst elk jaar op dezelfde plek. Alles herkenbaar, alles van te voren al voor te stellen. Ik heb een fotoboekje gemaakt en dat gebruiken ter voorbereiding. Een foto van de auto die ingepakt wordt, de fietsen achterop. De aankomst bij het huisje (altijd dezelfde), de winkels, de fietspaden, het bos, het zwembad. Ook dit jaar helpt het boekje om alle vragen te pareren. Gaan we weer pannenkoeken eten in het restaurant? Op de plek van bestemming aangekomen vertelt e eigenaar van het park dat er een leuk nieuw pad is uitgezet in het bos, een aanrader. Op een dag vertel ik dat we dat pad gaan lopen. Hij kijkt argwanend. We wijken af van de routine, hij kent dat niet. Ik haal hem over. We gaan. De andere kinderen lopen verwachtingsvol vooruit. Waar zijn de paaltjes, wat zullen ze onderweg tegen komen? Vlak na de start gooit hij de knuppel in het hoenderhok, hij stopt er mee, hij wil niet. Dit is niet vertrouwd, dit is anders!! Ik zet alle zeilen bij. Kom op, nog een paaltje zoeken, kijk nou toch, wat leuk! Het is dat het nog ochtend is, want dan is hij op zn best. Het lukt me met afleiding, snoepjes en heel veel geduld om hem door het pad te krijgen. Poeh! Een vakantie later wil ik het pad nogmaals lopen, maar volgens hem is het een heel stom pad, niks aan. We lopen het pad, maar met een krijsend kind, inderdaad niks aan zo. Maar de derde vakantie op rij stel ik weer voor om het pad te lopen. Hij wordt enthousiast, Ja Leuk!! Weet je nog mam, er zat een kikker verstopt en een egel en een grote vlinder hoog in de boom, ik mag voorop. Het feest der herkenning. Wat ben ik blij dat ik heb volgehouden!
