We mochten eindelijk met onze jongste, geadopteerde dochter naar de fas poli toe.
We hadden de vragenlijsten al ingevuld met het idee het is anders dan met de andere twee.
Deze keer waren we erg positief over de ontwikkeling , groei, gedrag.
En ook de fas poli zag al duidelijk verschil.
Er werden nog vragen gesteld , aanvullende vragen waarop kon duiden dat er toch sprake kon zijn van achterstands gebieden .
Maar ook dit kon ontkennend beantwoord worden.
Ook werd de kleine opgemeten vooral ook bij ogen en neus en ook de gezicht punten gaven geen afwijkingen aan .
En inderdaad het is anders.
Tijd voor een feestje want op geen enkele vlak fas te ontdekken.
Zo fijn voor haar.
Eindelijk een kindje wat normaal mee zal kunnen doen in de maatschappij.
Een kindje die naar verjaardagsfeestjes zal kunnen en voor zal worden uitgenodigd.
Een kindje die waarschijnlijk geen extra hulp op bepaalde vlakken nodig zal hebben.
Geen wekelijkse tot dagelijkse reizen naar hulpverleners, begeleiders, scholen , afspraken, agenda's bijhouden .
Zoals ik al schreef naar iemand van de fas stichting het is een dubbel gevoel.
Dit kindje haalt nu al de middelste in en zal niet lang meer duren of ze haalt in ontwikkeling ook de oudste in.
Slikken ja, wel slikken, want ook had je deze normale ontwikkeling de andere twee gegund.
Maar het is wel heel erg handig waar ik voor de andere twee kinderen vier handen nodig heb, kan ik haar gelukkig loslaten.
Boodschappen doen, de andere twee kunnen niet eens mee, deze huppelt mee, duwt karretje zonder overal en vooral niet tegen benen aan te botsen.
Ze pakt niet van alles uit de schappen.
Ja ze ligt wel eens op de grond in een driftbui omdat iets niet mag, maar het is een gewone normale bijbehoren leeftijd driftbui waar je haar weer uit kunt halen.
Gooit iets op de grond, doet ze het nogmaals.
Zet je haar op de trap met deur open, komt ze later zelf terug mama Solly.
Wat een verschil met die andere twee. Wat een rust .
We kunnen gewoon ergens naar toe 1 keer vertellen en ze weet en snapt het.
Je hoeft haar niet eindeloos dingen uit te leggen.
Je hoeft niet constant op je hoede te zjn.
Je hoeft niet constant haar begeleiden !
Wat kost dit minder energie.
Nu snap ik pas mensen die zeggen als kinderen een jaar of 4/5 zijn, we hebben eindelijk rust ze redden zich wel, we kunnen even op bed blijven liggen.
Snappen deden we dit nooit,wat doen/deden wij fout?
Want natuurlijk kijk je naar jezelf eerst.
Maar nu pas begrijpen we waar deze ouders het over hadden.
Wat maakt dit een vreselijk groot verschil een normaal ontwikkeld kindje te hebben in vergelijking met kinderen met FASD.
We vinden het nog steeds knap als we de dag redelijk doorkomen en om half 2 snachts op bed liggen omdat er eerst allerlei dingen in huis gedaan moeten worden.
Maar ook hele verslagleggingen. Naar hulpverleners en begeleiders moeten .
Kan nog wel heel wat bloggen er mee vol schrijven.
Maar een ding weten we zeker .we snappen nu waarom we pgb zo hard nodig hebben !
