Soms moet je met hele kleine dingen out of the box denken. Dochter 14 jaar mag geld mee naar school. Kunnen ze drie dagen per week voor 0,50 iets kopen wat de praktijkafdeling heeft gemaakt. Eerst wil ze dat niet. Want wie koopt er wat. Waarom, waar, hoe werkt het? Ik laat het even en dring niet aan.
Twee weken later: mama, ze hadden iets ontzettend lekkers gemaakt. Je weet dat mag je kopen, wil je geld mee? Nee! En ze kan me niet uitleggen wat er is. Deze moeder snapt het wel en laat het even.
Week erop: mama, mag ik geld mee? Ja wel hoor. Ja, maar straks raak ik het kwijt. Waar moet ik het geld laten. Hoe moeten we dat doen en zo? Mam: weet je wat, ik geef je geld, jij houdt het in je hand en geeft het straks aan de klasse assistent. Kind in paniek. Ok, ik loop met je mee. Geef klasseassistente het geld en leg het uit. Assistente snapt het niet helemaal, waarom niet gewoon in een portemonnee. Na mijn uitleg (paniek dochter ) snapt ze het.
Week erop druk ik haar geld in de hand op het allerlaatste moment. O, mama, het is druk, geef jij het zo even aan klasse assistent, doei en loop haastig weg.
De volgende week koop ik een etui, groot, in haar lievelingskleur. Doe haar zakgeld er in. Geef het aan haar. Kijk, die doe je in je tas, kun je hem altijd vinden. Ben je niet je geld kwijt. Na wat paniek: waar in de tas. Straks kwijt. Nee hoor hij is groot . Meer paniek , ik was al bijna in staat om het etui aan klasseassistente te geven, maar toch doorzetten! Nu is het haar gelukt en gaat ze trots naar school.
Maand later is het opnieuw zakgeld dag. Haar snoepgeld zit nog steeds in etu , ze spaart liever…….
