Hallo!
Iemand begroeten, wat is dat toch lastig. Hoe moet dat? Wie begroet je? Wat zeg je dan? En geef je een hand, of misschien zelfs een zoen? Mijn kinderen hadden sowieso al een hekel aan handen geven, dat hoeft gelukkig ook niet in coronatijd. Met zoenen gaan we ook zeer spaarzaam om, alleen hele dichtbije familie zoals oma krijgt een zoen. Maar wat doe je dan met de andere situaties? Ik heb ze geleerd om hallo te zeggen. “Hallo, ik ben Lourens en dit is mijn broer!” Vaak zeggen ze er dan achteraan: “En wie ben jij?” Het verschil tussen jij en u gaat ze de pet te boven, dus daar begin ik nog maar even niet aan.
Op straat begroeten ze elke voorbijganger. In ons kleine dorp is dat heel normaal, maar in de stad? Mensen kijken ons bevreemdend aan. Ken ik jullie? Of ze zijn vertederd door het leuke gebaar.
Als ze met de taxi thuiskomen uit school hebben ze (eindelijk) geleerd om even gedag te zeggen. Hallo mam!
Maar het dag zeggen schiet nu wel heel erg door. Het zit in nu hun systeem: als je de deur binnenkomt moet je dus hallo zeggen. Als ze naar de wc zijn geweest komen ze weer binnen met Hallo mam! En er wordt verwacht dat ik iets terug zeg. Ook na 5 minuten in de tuin wordt er weer: Hallo mam gezegd. Het gaat zo tientallen keren per dag. Ik heb een poging gedaan ze uit te leggen dat het echt niet elke keer hoeft, maar alleen als je elkaar langere tijd niet hebt gezien. Maar ja, als je weinig tijdsbesef hebt, wanneer moet je dat wel groeten en wanneer niet? Ze werden in de war en dat was nu ook weer niet de bedoeling.
Voorlopig ben ik daarom blij dat ze groeten, beter te vaak dan te weinig!
