Het beste
Iedereen wil het beste voor zijn of haar kind. Zelfs voor een kind met FAS. De cijfers liegen er niet om. 80% van de mensen met FAS zal niet in staat zijn om zelfstandig te wonen. Toch hoop je, misschien tegen beter weten in, dat je kind bij de overige 20% hoort die het wel alleen kan redden.
Ook wij hebben deze wens lang gehad. Zij zagen wel haar interesse in de wereld, ze pikte feilloos de informatie van het jeugdjournaal op. Ze kon het ons allemaal navertellen en ze begreep het ook nog. Wanneer haar zussen een woord niet wisten, dan vroegen ze dat aan hun zusje. Zij heeft een grote woordenschat, groter dan die van haar zussen. Kortom, in onze ogen een slimme meid.
Toch kregen wij vanuit school steeds vaker het bericht dat ze meer en meer moeite had om mee te komen met de lesstof. Na jaren oefenen, is ze nog steeds niet in staat om te lezen en te schrijven. En de testen die wij afgelopen zomer hebben laten afnemen, bleken dit beeld te bevestigen. Haar IQ bleek laag te zijn, erg laag. Naast haar lage IQ was er nog veel meer aan de hand. Allemaal wel te verklaren door de FAS. Wel verwacht, maar toch niet gehoopt. We zullen het toekomstbeeld moeten herzien. Wat zal zij in de toekomst kunnen doen? Wat gaat ze doen na groep 8? Zelfstandig wonen, zit er niet in, wat gaat het wel worden? Wij zullen ons beeld moeten aanpassen. Haar niet overvragen, ook al is haar woordenschat groot. De uitvoering van alle taken of opdrachten, dat lukt niet. En dat is jammer, vooral voor haar. In haar hoofd kan ze het, maar in de praktijk niet. Dat frustreert haar.
Door ons te verdiepen in allerlei hulpmiddelen hopen wij de gaten in te kunnen vullen, maar ook daaraan zit een grens. Toch is en blijft ze onze slimme meid. Niet op de manier zoals de samenleving dat van haar verwacht, maar op haar heel eigen wijze.
