Soms lijkt de ontwikkeling van mij pleegkind met FAS helemaal stil te staan. En daar maak ik me zorgen over. Soms lijkt het zelfs achteruit te gaan, dingen die vanzelfsprekend leken lukken opeens niet meer. Is het plafond bereikt?
Bij FAS wordt soms gezegd dat sommige FASsers niet leerbaar zijn. Ik heb persoonlijk altijd een groot probleem met het begrip “Leerbaar”. Betekent dat dat je het ene kind wel dingen kunt leren en het andere kind niet? Lijkt me sterk. Je kunt je toch altijd ontwikkelen, maar niet altijd even goed en even snel, toch?!
Maar als de ontwikkeling stokt dan maak ik me toch grote zorgen. De zorgen zijn meer op mijzelf van toepassing dan op hem. Wat hebben we tot nu toe gedaan voor ons kind? Waar hebben we het overvraagd? Waar is het teveel overprikkeld geraakt? Hebben we te grote stappen gemaakt? Ik betrek het dus op de omgeving van het kind en niet op het kind zelf. Die kan er eigenlijk niks aan doen. Het hoofd zit vol, er kan niks meer bij, er moet eerst iets uit. Stress, het gevoel te falen, niets waard te zijn, dom te zijn.
Pas op de plaats voor de omgeving dus! Mijn kind liep helemaal vast op school, ondanks alles wat we aan zorg voor hem geregeld hadden. We gingen om tafel zitten. We spraken samen onze zorgen uit en bedachten een plan.
We zijn nu een paar maanden verder en gisteren hadden we een vervolggesprek op school. En wat waren we allemaal enthousiast!! Het plan heeft heel erg goed gewerkt. Hij is weer blij en enthousiast. Hij heeft elke dag een succesje, want hij snapt zijn taakjes en kan ze uitvoeren! Er is veel tijd voor ontspanning ingebouwd en dat doet hem goed! Hij groeit er zelfs fysiek van, en zwemles gaat ineens met sprongen vooruit!
Ik ben zo blij dat ik als ouder aan de bel heb getrokken! En dat de school heeft geluisterd!!
We zullen ongetwijfeld nog veel hobbels moeten nemen, maar ik vier dit succesje toch wel even.
Het kind kan zelf niet veranderen of zich aanpassen, dus doen wij dat. Logisch toch!
