Hij wordt 9 jaar. Hieperdepiep hoera, dat is een ingewikkelde dag voor hem. Hij weet nog wel dat hij het leuk vindt, slingers, taart, kadootjes. Maar hij is ook blij als alles voorbij is. Op zijn school wordt de verjaardag in de klas gevierd. Omdat de meeste kinderen geen aansluiting vinden bij kinderen in het dorp viert de klas het met kadootjes van alle kinderen. Hij mag natuurlijk ook zijn verjaardag op school vieren. Van te voren is hij flink nerveus. En dat terwijl hij al tweemaal eerder zijn verjaardag zo op school heeft gevierd. Ik vertel precies wat er gaat gebeuren: Ik kom op school om half twaalf. Dan gaan de kinderen voor je zingen. Dan krijg je kadootjes. Dan mag jij trakteren op een broodje knakworst. Dan krijgen alle kinderen een grote frisbee van jou. En dan is het klaar. Mam, ik wil dan met je mee naar huis! Nee, want je gaat pas later naar huis met de taxi. Nee, mam, nee!
’s Ochtends word ik al gebeld door juf. Het autismedeel van het FAS heeft al weer genadeloos toegeslagen. Hij is totaal in paniek en de hele klas heeft het er moeilijk mee. Juf speelt kinderliedjes op het digibord en hij zit bij de klasse assistent op schoot, totaal in paniek en kokhalsend. Als ik op school kom verzacht dit de pijn een beetje. Maar ik kom nu in een omgeving waar ik, mamma, niet thuis hoort. Mamma hoort bij thuis en niet bij school. De verwarring slaat toe. Hij wil naar huis! De kadootjes zijn een kleine troost. Hij wil nog wel iedereen een frisbee geven, maar blijven voor de knakworstjes? NEE!! Hij knapt een beetje op als we in de auto zitten naar huis. Thuis ligt hij uitgeput op de bank.
Feestje, jarig? Voor hem kan het niet snel genoeg voorbij zijn!
