De kinderpsychiater en ik kijken elkaar aan en denken hetzelfde: “dit gaat weer een hele lange weg worden.”
Al zes jaar wonen onze pleegkinderen bij ons, het lijkt soms veel langer als je kijkt naar alle hulp, ondersteuning, therapieën en PGB wat we hebben ontvangen in al die jaren. Vanaf het moment dat onze pleegkinderen bij ons zijn tot aan nu hebben we behalve de zomerperiodes geen moment stil gestaan. Er was altijd wel een ziekenhuis bezoek zo eerst in het JKZ en daarna op de FAS-poli in Zutphen, een therapie, kinderpsychiater, een video interventie, sensorische integratie therapie, gesprek op school, gesprek met de pleegzorgmedewerker, gesprek met de PGB-er of met de gemeente om deze aan te vragen of een gezinscoach die mee kwam kijken of kwam ondersteunen.
Dit alles natuurlijk buiten de dingen die onze pleegkinderen uitvoerde ofwel het verzorgende en begeleidende stuk wat wij als (pleeg) ouders geven aan hun.
Er was dus altijd wel iets, zes jaar lang en dat dan keer twee, want ons pleegzoontje heeft de volledige diagnose FAS en ons pleegdochtertje heeft FASD.
De eerste drie jaar ben ik fulltime thuis geweest en is mijn man zelfs ook nog een dag minder gaan werken, want we redden het gewoon niet. Het was ren en vliegwerk. Ik werd er niet gezelliger op en voelde me totaal niet meer mijzelf, dus besloot ik een opleiding fulltime te gaan volgen, welke drie jaar duurde. Wel weer in het veld waarin we al zitten namelijk een opleiding maatschappelijk zorg jeugd en gezin.
Vraag me niet hoe, maar nu drie jaar later hebben we het gered en heb ik 14 juli mijn diplomering. Drie jaar lang soms wel 50 uur van huis zijn overdag en toch hebben we nog alle therapieën doorlopen, alle gesprekken gevoerd en alles doorstaan. Natuurlijk soms met extra hulp van een PGB-er die wat eerder kwam of langer bleef of een opa en oma die oppaste of mijn mans werk die ons extra hielp. Het is gelukt, ik heb bijna mijn diplomering en ben inmiddels al begonnen bij een baan voor 30 uur, wat veel klinkt, maar echt weinig is als je op een woongroep gaat werken waar je soms wel 15 uur achter elkaar draait met een slaap. Dus de toekomst ziet er rustiger uit voor mij dan het was en ik ben natuurlijk super super super trots op mijn bijzondere gezin, hoe ze mij gesteund hebben en aangemoedigd... Maaarrrrrrrrrr…
Ondanks alle energie die ik nu heb voor de toekomst en ook mijn man, zijn we moe.. Niet zo zeer moe van de kinderen, maar moe van alle liefdevolle en goedbedoelde adviezen, alle gesprekken, al het ren en vliegwerk, alle hulp en therapieën. Waar men praat over in mijn vak: “hulpverleners moe” en ik eerder nog niet kon, hebben we nu hier thuis ook!
Misschien komt het omdat we zien dat het niet opschiet. Een jaar sensorische therapie en toch doet onze pleegzoon van 8,5 na eerder zindelijk te zijn geweest weer al een hele tijd alles in zijn luier, eet hij nog het liefste alles wat je niet kan eten zoals duplo, krabbelt hij zich mega open, likt hij aan dingen en ga zo maar door! Alleen de therapeut vindt het goed gaan bij haar. Ja bij haar wel, want hij laat zich heel anders zien dan dat hij is bij iemand anders!
Onze pleegzoon is bijna 3 kwart jaar niet op de woensdag naar school gegaan, omdat het te veel voor hem was en aangezien hij dat niet kan aangeven, maar wij dan zien en dus de “ellende” er thuis van hebben, zijn we in goed overleg hem thuis gaan houden op de woensdag ochtend. Daarvoor in de plaatst kwam dan de sensorische therapie. In de middag heeft hij dik 2 jaar een therapie gehad waarin hij leerde delen, samen spelen en soms ook “nee” te horen en te moeten accepteren. Al snel bleek dat hij dat bij deze therapeut wel kon, maar de overbrugging naar school, zorgboerderij of thuis niet kon maken! Dus leuk die therapie waar hij met plezier heen ging, maar de buiten die vier muren had niemand er wat aan.
Dus misschien is het niet gek dat wij vorige week een radicaal besluit namen samen en besloten de therapie af te bouwen tot aan de zomervakantie en dat de therapie op de woensdagochtend vorige week de laatste te laten zijn en dan na de vakantie maar op school verder zou gaan! Niet alleen omdat we moe waren, maar ook om te kijken wat er zou gebeuren als hij de laatste vier weken toch fulltime naar school zou gaan!
Op school is hij nu sinds een week wel ineens zindelijk en zonder luier, thuis en op de zorgboerderij niet. De kinderpsychiater en ik denken beide hetzelfde al die tijd al: hij loopt letterlijk en figuurlijk op zijn tenen op school. Ook uit zijn sociaal emotioneel onderzoek wat op school is gedaan, komt een heel disharmonisch kind naar voren, sommige dingen scoort hij tussen de 0 en 6 maanden en andere weer juist boven zijn leeftijd. Het is niet gek dat iedereen hem hoger inzet dan hij aankan, hij kan kletsen als de beste en onthoudt sommige dingen nog beter dan jij en ik!
Vanmiddag vertelde ik alles weer aan de kinderpsychiater die al een behoorlijke tijd met ons meeloopt, denkt, ondersteunt en ons aanhoort dat we met alle hulp stoppen en hij nog de enige is die we voorlopig willen zien, samen met de pleegzorgbegeleider. Hij keek mij bedenkelijk aan en vroeg aan mij met een toch wel angstige ondertoon: “Maar redden jullie dat wel? Trekken jullie het nog wel.” Ik keek hem vrolijk terug aan en zei dat we het nu juist redden, dat we energie halen uit een vrije woensdagmiddag waarbij we gewoon iets leuks kunnen doen met zijn alle ipv van therapie naar therapie te racen. Dat we eindelijk meer tijd overhebben doordat we niet soms 5 gesprekken met verschillende hulpverleners moeten voeren in een week of weer een groot overleg hebben. Dat we gewoon moe zijn van alle goedbedoelde hulp, maar er niets veranderd voor thuis dus we er ook geen nut meer van inzien. Best harde woorden besef ik mij, want deze man behoort natuurlijk ook onder de hulpverleners, waarvan ik net aangaf dat wij er geen nut meer inzien!
Hij begreep mij gelukkig helemaal, maar opperde toch (wat hij al meerdere keren had gedaan) namelijk: We moeten een plek voor hem gaan vinden nu waar hij dagbehandeling en school in 1 kan krijgen. Een sensorische therapie helpt niet voor een jaartje, hij moet deze misschien wel jaren krijgen en daarbij ook meerdere keren per week! Net zoals de andere therapieën en dingen die hem aangeleerd moeten worden.
Er gaat van alles door mijn hoofd heen, vooral toch verdriet, want in mijn werkveld zie ik toch vaak dat dit het begin is van voor ons het einde ofwel fulltime uit huis. Ik baal ervan dat het niet lukt thuis, dat we niet verder komen hoe we het ook proberen. Benadruk de kinderpsychiater nogmaals dat wij nu nog niet zover zijn om hem op een groep te laten wonen! Hij weet het zegt hij lachend, jullie zijn doorzetters en geven niet snel op! Hij noemt nog wat plekken waar hij aan denkt en samen mee werkt, gelukkig weet ik wel wat van die plekken en denken we in dezelfde richting, dat geeft wat rust.
Dan kijken we elkaar aan en denken we hetzelfde: “dit gaat weer een hele lange weg worden.” Een lange weg om de goede plek te vinden voor dit mannetje waar hij en kan leren en zijn nodige therapieën kan krijgen!”
Liefs van een hulpverleners moeëie (pleeg)moeder