Ik ben toch niet ziek? Ben ik ziek?
Mijn pleegzoon van 8 kent zijn eigen lijf niet goed. Heeft hij honger, is hij moe, heeft hij jeuk? Hij weet het niet. We oefenen hier vaak in. Als hij net heeft gegeten wrijven we samen over zijn buik en ik benoem dat hij een heerlijk vol gevoel heeft. Moet hij hard lachen om een grapje dan benoem ik dat hij zo blij wordt van grapjes. Zie ik hem gapen dan vertel ik hem dat hij zich moe voelt. Ik hoop dat hij na verloop van tijd dit zelf beter aan gaat voelen. “Ik ben toch niet ziek?” Dit vraagt hij heel vaak aan mij. Het standaard antwoord is: Nee, je bent niet ziek! Een paar weken geleden sloeg een kort griepje toe en hij werd midden in de nacht wakker om te spugen. Na een paar dagen knapte hij op, hij spuugde niet meer, maar hij geloofde er zelf nog niet in. Hij had immers nog steeds buikpijn! Dat dat inmiddels kwam omdat hij trek had kreeg ik hem niet aan het verstand gepeuterd. Ik herken dit patroon gelukkig van andere griepjes, maar het duurt enorm lang voordat hij zichzelf weer genoeg vertrouwt en wil eten. Deze keer kwam het overgeven midden in de nacht en nu durft hij ook niet meer te gaan slapen, stel je voor dat het weer gaat gebeuren. We zijn nu samen dan ook volledig uitgeput. ’s Avonds durft hij niet naar bed, totale paniek en als hij dan eindelijk slaapt wordt hij in het diepst van de nacht wakker en is helemaal overstuur: Ben ik niet ziek? Ben ik niet ziek? Het eind van het liedje is dat hij maar weer in het grote bed bij mij slaapt, veilig, nee, inderdaad niet ziek. Maar hoe krijg ik hem nu weer in zijn eigen bed? Zucht. Het wordt nog een lange weg.
