Emma is 17 jaar, geadopteerd, heeft een verstandelijke beperking,
klassiek autisme en FASD. Ze leeft in een kleine en beschermde
wereld. In deze column schrijf ik over haar dagelijkse leven en de
zoektocht naar een zo gewoon en gelukkig mogelijk leven. Over wat
Emma en ik meemaken, waar wij tegen aan lopen en wat ons raakt.
Ik doe voor de rust de voordeur maar even dicht. Je gaat op je bankje zitten in de gang, je wiebelt heen en weer. Ook hier binnen lijkt de wind nog in jou te waaien. Ik laat je nog even gaan en vraag dan: ‘Zullen we gaan wandelen?’. Je kijkt me aan, het is even stil. Je laat een glimlach zien en na ongeveer 20 tellen zeg je: ‘ja’! Ineens lijk je weer uit je eigen wereld terug te zijn in het hier en nu.
Jij doet zelf de voordeur open, loopt naar buiten en inhaleert diep door je neus. Je ruikt en voelt de wind. Je proeft de wind, door je tong uit te steken. Je loopt met stevige stappen onze vaste ronde. Ik kan je nauwelijks bijhouden, het is net alsof je op het nippertje nog de bus moet halen. Zo wandel jij altijd, met af en toe een huppeltje er bij. Over het bruggetje bij de Sprengen en langs de hockeyvelden, je weet precies de weg. We lopen een stukje langs een drukke weg, waar je je handen op je oren doet als er een auto langs komt. Dan over het zandpaadje door het bos terug. Je bent heel alert of er geen honden loslopen. Je hebt geluk vandaag, dat scheelt een boel stress.
Wanneer we thuiskomen, ga je met rode wangen en een vermoeide blik op het bankje in de gang zitten. De energie is op na al deze intense indrukken. Je loopt zelf naar je slaapkamer, want je bent moe. Je gaat in bed zitten en vraagt om je ruikdoekje. Je kiest uit twee geurtjes en ik moet het er opspuiten. Je legt het doekje op je gezicht en ruikt eraan. Je laat je achterovervallen, veilig in je slaapzak onder de verzwaringsdeken. Daar kom je het komende half uur niet meer uit.
© Jetty Anema Moeder/ Ervaringsdeskundige
Gedragsspecialist Onderwijs
