Waarom geef je geen antwoord?
Ik kijk verwonderd op. Hij vroeg of hij naar buiten mocht. Ik was in gedachten een mail aan het lezen. Ik knikte en ging verder met lezen. Waarom geef je geen antwoord? Ik had toch “ja”gezegd? zei ik. Nee hoor mam, je zei niks.
En dat klopte natuurlijk ook. Ik had geen “ja” gezegd, maar ik had geknikt. “Ja”geknikt.
We gaan er altijd maar van uit dat onze kinderen met FAS al die dingen automatisch oppikken. Dat je “ja” kunt zeggen op meerdere manieren. Gewoon “ja”zeggen, ‘”ja” knikken, of “ja” hummen. Dat doe ik ook nog al eens. En ik ging er van uit dat hij dat nu wel zou snappen. Ik dacht er helemaal niet meer over na.
Een wake up call. Voor mij dan. Ik moest dit soort dingen uit gaan leggen. Beter opletten welke signalen ik uit zond en welke hij dus niet opving. Het was het begin van een periode waarin ik veel observeerde. Veel uitlegde. Veel signalen vertaalde naar begrijpelijke taal. Een periode waarin ik voorbijgangers, andere mensen in de supermarkt soms raar naar mijzelf zag kijken. Waarom praat die mevrouw zoveel? Maar het was ook het begin van een periode waarop mijn kind met FAS steeds beter begreep wat er om hem heen gebeurde.
En daar gaat het toch maar om!
