“Monique, weet je welhoeveel dingen je allemaal met een potlood kunt doen? Nou, je pleegzoon heeft ze vanmorgen allemaal gedaan!”
Gniffelend las ik bovenstaande mededeling in het schriftje van mijn pleegzoon dat door zijn juf geschreven is. Zijn juf, die hem helpt te concentreren, die supergeduldig is en ongevraagd zijn geheugen traint, elke dag maar weer. Zijn juf, die elke dag na de groepsinstructie met hem apart gaat zitten en één op één de instructie in stukjes herhaalt. U begrijpt, ik ben dolblij met zo’n juf.
Dit schreef ik in 2006 in de nieuwsbrief van de FAS Stichting. Inmiddels zijn we 10 jaar verder. Mijn pleegzoon heeft heel veel juffen en meesters versleten. Sommige met meer inlevingsvermogen, sommige helaas ook niet. Veel ging goed op school, sommige dingen lukten hem echt niet. Zoals rekenen. Tafels: een onneembare hobbel in het rekenonderwijs. Lezen kan hij als de beste, de inhoud van het gelezene begrijpt hij echter lang niet altijd. Een valkuil. Zijn geheugen en concentratievermogen is nog altijd een puinhoop. Altijd alles kwijt, altijd direct afgeleid. Maar wat is het nog altijd een creatieve en leuke jongen!! Trots ben ik op wat hij bereikt heeft. Op wat hij geworden is.
