Schreef ik eerder nog dat we zo hulpverleners moe zijn, vind ik toch een klein beetje kracht om door te gaan. Ik weet niet waar ik hem vandaan heb gehaald, maar hij is er, een heel klein beetje energie om deze vakantie te zoeken naar DE goede plek. Hoewel er nog niets zeker is en het misschien nutteloze energie is die ik verspil, kan ik het toch niet laten.
De zomervakantie begint, enerzijds zie ik er tegenop. Ik weet dat onze FAS pleegkinderen heel erg veel moeite hebben met verandering. Ik weet dat dit problemen met zich mee kan brengen. Voor een ander is het zo normaal om met drukke kinderen op weg te zijn naar dat leuke uitje waar ze al weken naar uitkijken! Je kent het wel zo’n dag waarvan je denkt PFF mensen lief waarom ging ik ook al weer naar de speeltuin / dierentuin / pretpark toe?? Soms kan het kind niet slapen van te voren, want het is nerveus. Normale tekenen bij alle kinderen! Alleen dat is hier niet aan de orde bij EEN uitje. Nee het is hier in de vakantie dagelijks aan de orde. Vanaf het moment dat de schooldicht is kijken 4 ogen, of eigenlijk 6 met die van onze eigen dochter meegeteld, me aan… zo mama wat gaan we doen? Zeg ik nog tegen ze alle zes dat we vandaag even niks doen, want school is net afgelopen, loopt mijn dochter rustig met haar mobiel en tiktok naar boven toe! Er blijven er 4 kijken. Ze vervelen zich, niet even, maar de heeeeeeele dag. Ze moeten vermaakt worden, niet even maar de heeeeele dag. Ik moet ze in de gaten houden, niet even maar de heeeeeele dag. Dus zet ik de PGB-er wat meer in in de vakantie en dat brengt dan de volgende situatie met zich mee: Hoe laat komt hij? Wat gaan we doen? Gaan we vissen? Gaan we naar de speeltuin? Is het al tijd? Voordat de PGB-er ze overneemt van me, zijn ze helemaal hyper. Ze maken zichzelf hyper, natuurlijk niet bewust, maar ze doen het wel. De PGB-er neemt ze van mij over en de vishengel wordt gesloopt binnen een minuut, de auto deur komt tegen een andere deur aan en er zit een kras in, niemand mag mee doen met voetballen behalve hun, ze zeuren om van alles in de winkel of krijgen een driftaanval. Het gebeurt allemaal, elke dag weer!
Als ze zich vervelen gaan ze vreemde dingen doen, dingen waarbij ik net aan het koken ben of even afgeleid ben. Vooral onze knul heeft daar nog wel eens een handje van zo pakt hij vooral mijn spullen die hij leegspuit, uitsmeert of kapot maakt. Dus let ik op, probeer ik de dagen niet te vrij te laten en in te plannen. Hij gaat wat extra naar de zorgboerderij toe en ik laat hem helpen met klusjes doen en natuurlijk is daar onze PGB-er die ik zo af en toe wel kan zoenen als hij er weer is.
Toch heeft de zomervakantie ook 1 voordeel en dat is geen school, voor “normale” kinderen al fijn, maar wij merken al snel dat het voor onze knul nog fijner is. Hij heeft geen druk, geen stress, geen overvraging dusssss hij gaat weer naar de toilet toe. Dat opende onze ogen nog meer… Vooral toen er tussendoor een verjaardag was en hij het volledig weer in zijn luier deed. We waren er uit met zijn allen, we moeten hem nu nog niet op school willen hebben, nu nog niet willen laten leren of vragen hoeveel 1 op 1 is, nee we moeten hem eerst zijn basale dingen laten leren, zijn lichaam, zijn prikkels, zijn emoties, zijn empathie. Of die dat ooit gaat leren, dat weten we niet, want iedereen heeft een grens ook wel een leerplafond en of die grens er al is met hem dat kunnen we pas zeggen in de toekomst.
Alleen wie niet waagt wie niet wint en de hoop geven we nog niet op!
Zo had ik dus overleg met de kinderpsychiater, die dit dus al een tijdje roept en zijn we eruit. We gaan hem plaatsen op een dagbesteding voor nu. Alleen is dan de vraag waaaar??? Aangezien ik zelf nu in de sector werk vroeg de kinderpsychiater of ik het voorwerk wilde doen en contact wilde opnemen met instanties. Zo gezegd zo gedaan en het blijkt nog heel moeilijk te zijn. Toch is er één die wel dieper op de zaak / casus wil ingaan en wil kijken of er een dagbestedingsplaatsing mogelijk is. Het is geen JA maar ook geen NEE, was het antwoord.
Dus printte ik heeel veel verslagen uit. Terwijl ik daarmee bezig ben komt de angst, wat als ze hem niet aannemen? Moeten we dan nog een jaar aanmodderen met hem. Hij mag dan wel zijn klas overdoen, maar de druk van school, prestatiedrang en de overvraging is hoog bij hem, dus die blijft. Ook speelt er in mij de vraag doen we hier goed aan? Bedoel hij kan nu een beetje lezen, minimaal rekenen en zijn naam schrijven. We nemen het allemaal weg. PFFF moeilijk moeilijk moeilijk. Toch print ik het uit en mijn oog valt op verslagen van 4/5 jaar terug en ik lees zelfs daar al dat hij overvraagt werd op een medisch kinderdagverblijf. Mijn schuldgevoel bekruipt me even, hebben wij het toen verkeerd gedaan toen of verkeerd gezien? Hadden wij het anders moeten doen? Ik weet dat het niet aan ons ligt, we verdiepen ons veel in wat onze pleegzoon heeft en passen daar veel op aan, staan open voor alle therapieën, werken overal aan mee en toch is zijn syndroom grillig er moeilijk vat op te krijgen.
Ik wil de papieren niet via de post sturen, het is te veel, te vertrouwelijk. Dus besluiten we er heen te rijden naar de plek waar hij hopelijk wordt aangenomen. Het is een groot terrein, er wonen ook mensen zoals onze pleegzoon, maar dat is voor ons nu nog niet aan de orde. We kijken onze ogen uit. Ik kom tot rust, het voelt goed, dit grote park lijkt wel een vakantie park. Stapvoets rijden we er doorheen en zijn we het samen eens dat dit goed is. De papieren lever ik in en ik geef aan dat wij het echt hopen, dat de kinderpsychiater gaat bellen na zijn vakantie, dat deze ook mondeling dingen wil toelichten. Dat we niet weten waar dan heen te gaan als dit niet doorgaat. Ik wil niet wanhopig overkomen, maar merk dat ik het toch doe!
En nu is het wachten, wachten op de uitslag, wachten in de vakantie. Het is mega spannend en eng en ook heel erg confronterend, maar toch hopen we dat hij wordt aangenomen! Hopen we op een beter jaar dan afgelopen jaar. Hoop ik dat mensen inzien dat wij keuzes maken omtrent hem en voor hem, niet zomaar pats boem maar met heel erg veel overdenkingen en nadenken omdat we van hem houden.
