Het was afgelopen vrijdag wereldknuffeldag. Knuffelen is supergezond, zo komt er bij het knuffelen de stofjes Oxytocine (oftewel het knuffelhormoon) en Dopamine (oftewel gelukshormoon) vrij. Oxytocine zorgt voor gevoelens van vertrouwen, toewijding en verbondenheid en Dopamine zorgt voor onder andere een blij gevoel. Knuffelen zorgt er ook voor dat er minder stress en angst is. We weten allemaal hoe belangrijk aanraken is en dat we nu in corona-tijd huidhonger hebben zegt genoeg. Knuffelen is dus heel goed is en zeker voor kinderen en volwassenen met FAS/D. Maar grenzen aangeven of ontvangen wanneer iets niet meer fijn is of niet mag vindt onze zoon lastig om te begrijpen. Sensorisch voelt hij sommige dingen nauwelijks of juist extreem (wat ook nog per dag kan verschillen) en dat zorgt soms ook voor onbegrip.
Knuffelen is iets wat mijn zoon van 12 de hele dag door zou willen doen. Het is dan ook echt een heerlijke knuffelkont. Hij knuffelt graag met iedereen, alleen niet iedereen is daar van gediend en daar gaat het weleens mis. En ik snap hem ook heel goed, want een knuffel krijgen is nou eenmaal fijn. Maar als je 12 jaar bent en je wilt kinderen van 12 a 13 jaar knuffelen, dan krijg je misverstanden en ook als een 12 jarige een 6 jarige wil knuffelen. Onze zoon snapt daar helemaal niks van, want het is toch een fijn gevoel. Knuffelen is de laatste tijd steeds meer een item, want wanneer kan het nou wel en wanneer niet. Het is zo lastig om dit aan onze zoon uit te leggen. Gelukkig hebben we nu minder met jongere kinderen te maken. Vorig jaar op de basisschool werd hij er vaak op gewezen. Hij knuffelde dan onschuldig een kindje van 6 jaar, alleen de omstanders zagen dit anders. Ook zijn klasgenoten waren er niet van gediend waardoor er soms conflicten ontstonden. Nu hij op de middelbare school zit en de pubertijd toetreedt is het voor hem nog iets lastiger geworden. Het lijkt soms alsof hij in conflict zit met zijn gevoelens, zo gebeurt er van alles in zijn lichaam wat hij niet helemaal snapt ondanks het lezen van verschillende boekjes hierover. Als wij daarover willen praten snapt hij niet wat we bedoelen, want alles wat met seks te maken heeft is vies. Zo wil hij nog graag met zijn (jongere) vrienden knuffelen, maar hij weet ook dat dit raar over kan komen alleen snapt hij niet waarom. Ook knuffelt hij graag nog zijn juffen en meesters wat ook weer zorgen baart, niet alleen voor ons maar ook voor de volwassene die geknuffeld wordt. Zo kan een ouder iemand zich er door ongemakkelijk voelen, want ja kinderen knuffelen dat kan verkeerd opgevat worden. En zo maken wij ons als ouders weer druk omdat hij zomaar de verkeerde kan knuffelen die op meer uit is. Gelukkig knuffelt hij alleen de mensen die wij ook kennen.
Maar hoe maak je nou een 12 jarige duidelijk dat knuffelen niet altijd kan. Deze sociale ontwikkeling vind meestal rond de kleutertijd plaats. Kleuters leren van hun omgeving dat het bekijken en aanraken van hun eigen en van elkaars lichaam niet kan, echter zit onze zoon van 12 nu pas in deze sociale ontwikkeling. Daarnaast ziet hij niet aan een ander of diegene zich wel of niet prettig voelt. Vaak denkt hij dat ik boos ben terwijl ik dat totaal niet ben, maar ergens bijvoorbeeld over na aan het denk ben. Blijkbaar trek ik dan hetzelfde gezicht. Het is dus lastig te zien voor hem wanneer iets voor een ander als onprettig wordt ervaren. En niet alleen lichamelijk signalen gaan soms aan hem voorbij, maar ook woordelijke signalen pakt hij niet altijd op. Hij zit nu in een fase dat hij seksueel getinte dingen gaat uitproberen, maar ze ook tegelijk vies vind. We zijn daarom nu ook volop bezig met grenzen aangeven. Nee is nee en met veel plaatjes en vaak herhalen vertellen we wat wel en niet kan. We hebben hem in elk geval afgeleerd dat hij niet in het openbaar aan zijn geslacht moet zitten (de kleuterfase), althans dat dachten we...zo zat hij van de week tijdens de les onder zijn bureau te friemelen, hij probeerde met een potlood zijn gulp open te krijgen. Echter zag dit er heel raar uit en werd hij op het matje geroepen. Hij snapte er helemaal niks van, wat was er nou zo gek aan. Hij verveelde zich en wilde gewoon kijken of dit met zijn potlood mogelijk was, dat het er gek uitzag daar was hij zich niet van bewust. Het blijft een moeilijke item…bij knuffelen is er namelijk een dunne bijna onzichtbare lijn die snel over kan gaan in ongewenst gedrag. Een lijn die voor onze zoon vaak niet te zien is. Voor hem is het knuffelen een onschuldige gebeurtenis, die fijn aanvoelt. Het is dus een kwestie van veel herhalen dat nee ook echt nee is en dat knuffelen alleen een omhelzing is en niet meer tenzij je verkering hebt.