We gaan eten en ik stuur mijn pleegzoon naar de wc. De wc is in de gang. Plassen handen wassen, vaste prik. Het duurt zo lang voordat hij terug komt dat ik maar eens ga kijken. Waar blijft hij? In de gang is het stil, en in de wc ook, niemand te bekennen. De voordeur dan? Ik doe die open, en hoor in de verte kinderen spelen. Het zal toch niet? Ja hoor, hij is aan het spelen, zich van geen kwaad bewust. Ik houd mijn boosheid binnen en loop naar hem toe: Ik had toch gezegd dat we gingen eten? Oeps, vergeten!
Een andere keer: Hij zit heerlijk in de pyjama voor de tv. Ik breng de kleine naar bed. Ik ga bij hem zitten en kijk hem aan: Ik ga even je zusje naar bed brengen. Het duurt even voordat ik weer in de kamer ben, want ik ga haar wassen en een luier om doen, ok?! Als er iets is kom je maar bij me! Goed mam!! Ik ga rustig naar boven, en knuffel de kleine en stop haar lekker in. Als ik weer beneden kom staat er een wildvreemde vrouw in de kamer. Mijn pleegzoon is helemaal in paniek. Wat is er aan de hand? Mam, jij was ineens weg en toen ging ik je zoeken en toen liep ik op straat en toen, en toen…. De vrouw vertelt dat hij haar totaal overstuur had gevraagd waar zijn mamma toch kon zijn. Nou, gewoon in huis, gewoon boven dus. Oeps, vergeten!
Hij is inmiddels 15 jaar. Er is een klein pleegkind in huis dat een dutje doet. Ik moet even 5 minuten weg om iets op te halen. Zou ik het aandurven om hem te vragen even op te passen? Ik waag het er op. Ik race om mijn boodschapje te doen. Als ik terug kom, echt maar 5 minuten later, zie ik hem buiten nog net de bocht om fietsen met de bal onder de arm. Ik roep hem: Wat ga je doen? Naar het voetbalveld! roept hij terug. Maar wat ben je nu voor mij aan het doen? Nou? Oeps vergeten!
Fietssleutels, altijd weg, in één winter 4 (!) winterjassen kwijt, mobieltjes altijd kwijt, hij wordt er zelf ook wanhopig van. En ik, ik blijf nog maar een poosje zijn externe geheugen!!
