Hoe vaak hebben we dat wel niet gehoord; “Laat hem nou los, anders leert hij het nooit” Loslaten….iets waar we vaak over twijfelen. School, hulpverleners, vrienden en familie iedereen zegt het. Laat het gaan, laat het los, hij moet het zelf leren. En dat is het nou juist, leert hij ervan als we niet meer controleren of hij daadwerkelijk zijn tanden heeft gepoetst en hij gaatjes krijgt? Of leert hij hier niks van en poetst hij nog steeds niet goed zijn tanden. Hoe graag we het ook willen, het loslaten, toch is dat vaak niet heel handig geweest. Spijt hebben we er dan van dat we dan toch naar anderen hebben geluisterd en het los hebben gelaten. De problemen die zich dan aandienen van het loslaten is dan bijna niet meer te overzien. Zo hadden we elke dag ruzie over de oefeningen die hij moest doen voor zijn flink hypermobiele doorgezakte voeten. Maar probeer maar een mannetje van 12 jaar die emotioneel 6 is ervan te overtuigen dat die oefeningen voor zijn eigen bestwil is. Schelden, schoppen, huilen alles kwam aan bod. Alles hadden we geprobeerd, oefeningen die we samen konden doen of in spelletjes verband, maar helaas niks werkte. Omdat we naast de strijd van oefeningen ook andere gevechten hebben (zoals eten en hygiëne), werd ons aangeraden om zijn oefeningen te laten voor wat het is. Gevolg, niet alleen zijn z’n voeten waren erger doorgezakt maar nu kreeg hij ook steeds meer last van zijn rug. Nadat de podotherapeut hem onderzocht had, kwamen ze tot de conclusie dat er nu een kromming in zijn rug zat. Doordat hij zijn oefeningen niet meer deed, zakte zijn voeten nog meer door, waardoor zijn houding anders werd. Tja loslaten was dus niet zo handig. Maar helaas ondanks dat we aan anderen uitleggen dat loslaten vaak voor nog meer problemen zorgt, willen de instanties het toch opnieuw proberen. Zo wil zijn mentor van school dat we hem zijn gang moeten laten gaan op school. Ondanks dat we meerdere malen hebben uitgelegd dat plannen niet zijn sterkste kant is, vinden ze toch dat hij dit zelf moet leren door fouten te maken. Dus nu heerst er chaos en veel stress thuis, want op het laatste moment ziet hij bijvoorbeeld in zijn agenda dat hij een toets heeft. Ziet hij op het laatste moment dat hij morgen een werkstuk in moest leveren. Dus loslaten…ja graag maar hoe en wanneer. Wanneer is het tijd dat hij zelfstandig dingen in gaat zien en komt dat nog wel? Vragen waar wij dagelijks mee in strijd zijn, want waar doe je nou goed aan?
