Pijn, iets wat voor iemand met FASD heel extreem is of bijna niet gevoeld wordt. Soms vraag ik me af of hij echt pijn heeft of dat hij aandacht wil. Het is niet te peilen. Het ene moment kan hij het uitgillen van de pijn als hij bijvoorbeeld een schrammetje heeft en lijkt het alsof hij bijna doodgaat en het andere moment als hij bijvoorbeeld een flink gevallen is hoor je hem niet. En soms heeft hij nergens last van, maar wil hij gewoon aandacht.
Maar nu had ik pijn. Ik was met mijn vinger tussen de autodeur gekomen. Door de bloedverdunners gutste het bloed eruit waardoor het nog spectaculairder uit zag. Het deed zo’n pijn dat ik de tranen, het vloeken, noem maar op niet meer kon onderdrukken. Onze zoon vloog huilend naar zijn kamer, helemaal overstuur van het tafereel. Er was paniek in huis. Mijn man liep van een bloedende vinger naar een overstuur mannetje en weer terug. Het was chaos. We moesten naar het ziekenhuis, maar onze zoon die helemaal overstuur was wilde niet mee en de buren waren niet thuis om op hem te passen. En op dat moment merk je dat je netwerk niet uitgebreid genoeg is. Normaal zou onze buurvrouw oppassen, maar die was helaas niet thuis. De keuze was dus of wachten tot een van onze ouders konden komen (die meer dan een kwartier van ons vandaan wonen) of hem sleurend meenemen. De keuze werd om hem sleurend mee te nemen, want mijn vinger bleef flink bloeden. Met veel overredingskracht van mijn man stapte hij al mokkend in de auto, mokkend want zijn hele planning was in de war en er was geen tijd meer voor begrip. De hele weg was hij boos, omdat hij nu niet met zijn lego kon spelen en wij door de toestanden zijn tablet waren vergeten. Dat ik van de pijn verging, dat zag hij niet meer. Het huilen en schelden van onze zoon werd steeds erger en ik had zoveel pijn dat ik het geduld niet meer op kon brengen om zijn boosheid te negeren, gevolg een fikse ruzie in de auto. Toen we bij de SEH aankwamen dachten ze eerst dat er iets met onze zoon aan de hand was, want hij gilde de hele SEH bij elkaar uit frustratie maar ook uit angst. Toen ze zagen dat het om mijn vinger ging, werd onze zoon lief gekalmeerd door een zuster terwijl de dokter en mijn man zich over mij konden bekommeren. Na een paar uur mochten we weer naar huis. Ik ging naar huis met een gebroken vinger en 2 hechtingen. Doodmoe van het wachten en al de frustraties eromheen viel onze zoon in de auto in slaap. Bij thuiskomst was ik ook doodmoe en mijn man ook. We ploften uitgeteld neer op de bank. De volgende dag zijn we snel opzoek gegaan naar een 2e persoon die we bij spoed kunnen benaderen. Hopelijk hebben we haar niet nodig.
