Op 29 februari in de jaren 90 ben ik geboren in een stadje in Polen. Na mijn geboorte ben ik meteen weggehaald bij mijn moeder, ik zou worden afgestaan ter adoptie. Ik was te vroeg geboren en was onder de maat. In het kindertehuis dachten de zusters die mij verzorgden dat ik doofstom was, ik maakte geen geluid en reageerde niet zoals een gewone baby. Na anderhalf jaar werd ik opgehaald door mijn nieuwe ouders. Ik ging met ze mee naar Nederland! Onderweg van Polen naar Nederland begon ik in de auto Poolse woordjes te brabbelen. Mijn adoptieouders wisten dat het goed met mij zou komen!
Toen ik eenmaal wat gewend was aan mij nieuwe omgeving ging ik naar de peuterschool. Enthousiast stond ik mama uit te zwaaien met een grote glimlach op mijn gezicht. Maar, als mama mij weer opkwam halen, huilde ik alles bij elkaar, ik wilde absoluut niet met haar mee! Thuis kotste ik mijn moeder letterlijk uit tijdens het eten. Mijn vader had ik het liefste om me heen, hij moest mij ook altijd voorlezen en mama niet! Ik had last van hechtingsproblematiek en verlatingsangst. Dit zie je bij heel veel kinderen die geadopteerd zijn.
Toen ik 10 jaar was, ging ik terug naar Polen samen met mijn adoptie ouders. Dat ik geadopteerd ben, is nooit een geheim geweest, mijn ouders waren daar heel open in. Als kind fantaseerde ik dan ook vaak over waar ik vandaan kwam en wie die andere familie was. In mijn fantasie was mijn moeder een prinses en was ze heel verdrietig dat ik niet bij haar kon zijn. Ook werd mij altijd verteld dat mijn moeder niet voor mij kon zorgen omdat in Polen niet veel geld is. Eenmaal in Polen ontmoette ik mijn broer en 4 zussen. Dit was gek want we leken vreselijk veel op elkaar! Er is veel gesproken over hun leven daar en mijn leven in Nederland, een wereld van verschil! Ik kon mij er niet veel bij voor stellen. Een van mijn zussen ging trouwen en wij waren ook uitgenodigd. Tijdens de voorbereidingen van het feest liet mijn zus een foto van mijn biologische moeder zien en ik was heel erg geschrokken! Mijn moeder was geen prinses, nee, ze leek op een oude vrouw met rimpels en hele dikke wallen onder haar ogen. Ineens wilde ik haar niet meer ontmoeten, ik vond het eng!
Tijdens het feest in de avond werd mij gevraagd of ik mijn biologische moeder wilde ontmoeten. Ik werd gerustgesteld dat er niks zou gebeuren en dat iedereen van mijn familie er bij zou zijn. Ergens in mijn achterhoofd was ik bang dat ze me wilde meenemen en dat ik nooit meer terug naar Nederland zou kunnen. Toen ik mijn biologische moeder eindelijk ontmoette, viel er een last van mijn schouders. Eindelijk kon ik haar vragen waarom ik werd afgestaan en waarom ze mij Maria heeft genoemd. Ze vertelde mij dat ze niet voor mij kon zorgen omdat ze niet veel geld had. Mijn oma had tegen haar gezegd dat het kindje dat zou komen, ik dus, naar een kindertehuis zou moeten worden gebracht. Ook heeft mijn oma ervoor gezorgd dat mijn moeder minder zou gaan drinken en dat ze zou gaan afkicken van de drank. Hiervoor ben ik mijn oma heel erg dankbaar. Als zij dit niet had gedaan, had ik waarschijnlijk niet meer geleefd.
Na veel verhalen van mijn broer en zussen te hebben gehoord, ben ik blij dat ik ben afgestaan. Het leven wat ik zou hebben geleefd in Polen zou geen makkelijk leven zijn geweest. Dat mijn biologische moeder heeft gedronken, kan ik ergens wel begrijpen. Ze heeft geen makkelijk leven gehad, werd mishandeld door haar man, mijn biologische vader, en had 5 kinderen om voor te zorgen. In Polen had je toen geen blijf van mijn lijf huis of andere organisaties die je konden helpen. Vele mensen zijn door hun ellendige bestaan aan de drank en drugs geraakt, het is heel normaal daar. De laatste keer dat ik een van mijn zussen sprak zei ze tegen mij dat ze zo boos is op onze moeder. Ze heeft haar gevraagd waarom ze ons dit heeft aangedaan. Ik vertelde haar dat ik niet boos ben en dat ik het ergens wel kan begrijpen. Veranderen kunnen we het niet, we zullen er mee moeten leren leven! Wel sta ik er 100 % achter om andere vrouwen zich er bewust van te maken dat alcohol drinken tijdens de zwangerschap het domste is wat je kan doen! Je wilt het toch niet op je geweten hebben dat je een beschadigd kind, door jou toedoen, op de wereld zet?!
