Terwijl ik de patatjes klaar wil maken hoor ik boven "wat heb jij nou" mijn stiefdochter van 19 jaar oud zeggen. Nog geen 2 tellen later staat ze bij me met een doosje neurofen voor kinderen en vraagt ze of ik dit gegeven heb aan V. Voor ik het weet zijn we samen op zoek in zijn kamer naar de rest van de spullen en zegt hij ineens dat hij ook 6 witte pillen heeft ingenomen. Wij overal zoeken, nergens wat te vinden van pillen of iets, behalve in het apotheek kastje die hoog in de badkamer hangt. De wc bril zit naar beneden en daar heeft hij blijkbaar opgestaan. “Shit” gaat er door mijn hoofd heen, heeft ie dan de paracetamol pillen opgegeten??? Hij zegt van wel..
Huisartsenpost bellen denk ik.. dus ik bellen en alles vertellen.. Terwijl ik praat hoor ik wat ik zeg en bedenk ik me hoe dit over komt bij die meneer aan de andere kant.. ik hoor hem zeggen oke een jongetje van 7.5 jaar zo 18 kilo heeft 6 paracetomols zelf ingenomen en een flesje neurofen... het lijkt alsof hij verwonderd is, of is dit maar mijn idee?? Ik zeg er achteraan dat hij het FAS SYNDROOM heeft en daardoor licht verstandelijk beperkt / geestelijk gehandicapt is.
Hij gaat overleggen.. V. is inmiddels gewoon V.
We moeten naar de ehbo toe na overleg van het gifcentrum vertelt de dokter ( die het gesprek overnam). Met V. spring ik op de scooter die kant op, geen tijd voor het zitje, maar even voorop, gelukkig om de hoek.. er worden veel vragen gesteld, de zuster die V. in december ontving, omdat hij toen water vermengt met ontstopper in had genomen is er nu weer en herkent hem. Ze vraagt hem wat hij heeft ingenomen en waarom?? Hij zegt dat ie het moeilijke vragen vind. Later zegt ie dat hij het drankje wilde proeven en de pilletjes misschien hielpen om liever te zijn. Tranen rollen over mijn wangen..
Ik voel me mega schuldig, we zien V. misschien toch allemaal als een jongetje met een lichte beperking, maar moeten we hem misschien niet meer zien als een jongetje met een handicap. Overschatten wij hem zelf ook?
Hij krijgt een infuus, want als hij echt 6 pillen op heeft, waar men vanuit gaat dan moet hij NU medicijnen krijgen anders gaat zijn lever kapot! Ik leid hem af met een boek met plaatjes. Hij ondergaat het zonder een traan. Mijn moeder komt gelukkig net binnen dat is fijn, voel me veiliger als ze er is. Inmiddels ook al papa gebeld, de kinderen thuis zijn mega ongerust en hij is op zijn werk. Gelukkig kan hij afgelost worden en naar het ziekenhuis toe komen.
We moeten blijven zegt de dokter, na de 2de infuuszak kunnen ze pas bloedprikken en kijken of het aanslaat, hoeveel infuus hij nog nodig heeft en of hij wel of niet paracetamol op heeft. Inmiddels zegt de dokter tegen mijn moeder als ik even buiten ben, dat het beter is als er iemand bij ons thuis komt voor te kijken voor tips.. dit is namelijk de 2de melding in een half jaar tijd.
Nu breekt het zweet mij uit, wat als ze hem uit huis willen halen? Of wij het niet goed doen? Weer hulp erbij. Mijn man is mega relaxet en zegt laat ze maar komen met tips en hulp, wij doen niks verkeerd. Wij hebben geen geheimen.
We gaan naar de afdeling toe, zijn kamer staat al klaar. Ik rij even naar huis, wat eten, spullen pakken en een peukie roken bij de buren en stoom afblazen en dan terug naar het ziekenhuis met een tas vol. Heb mega hoofdpijn en zie er tegen op om te slapen in het ziekenhuis, maar .....
Uit het bloed bleek dat hij GEEN paracetamol had ingenomen of maar max 3, want er kwam niets uit zijn bloed.. huhhh denk ik, hoe dan?? Hij was er zo stellig in tegen iedereen. Heeft tegen 2 zusters en 2 dokters zijn verhaal gedaan. Weliswaar werden de pilletjes om liever te worden ineens kauwgompjes die hij wilde proeven, maar hij bleef zeggen ik heb 6 witte pillen op!
De dokter komt langs ze vraagt ons van alles en ziet in dat we genoeg hulp hebben, wel is ze van mening dat we een duidelijke hulpvraag hebben ;
Waarom stopt hij alles in zijn mond?
Waarom heeft hij zo mega terugval met zindelijk zijn en doet hij na een jaar zindelijk zijn nu weer alles in zijn broek?
Waarom gaat het zo slecht met zijn gedrag?
Ik vraag haar of er bij ons in Den Haag ook een dokter is die gespecialiseerd is in het FAS Syndroom en vertel haar dat dat is wat ik mis. Ze geeft aan overleg te gaan plegen met de artsen in Rotterdam. Ze plant een belafspraak voor over een maand en geeft ons nog een hoop complimenten.
Opluchting voor mij, ze denken niet dat hij voor nu niet op zijn plek zit bij ons of dat wij het niet aankunnen... ik vraag haar of we naar huis mogen en dat mag en vraag haar of hij morgen gewoon naar de zorgboerderij toe kan en dit is ook geen enkel probleem geeft ze aan, sterker nog
Om half 12 komen we thuis met een jongetje dat het allemaal reuze interessant vond, wij doodop en kapot. Meer en meer gaan we met vallen en opstaan leren wat hij wel en niet kan. Dit is goed afgelopen, met een sisser, maar had zo verkeerd kunnen gaan.
We moeten duidelijk ons huis na lopen en gaan daar ook hulp voor vragen, meer hulp aan onze naasten mensen vragen om af en toe deze zorg over te nemen.. want 24/7 heeft hij die nodig, dat wordt steeds duidelijk!
Voor nu ligt hij lekker in zijn eigen bedje, in ons huisje en zullen we er alles aan doen dat dit zo blijft.. Hoewel het met dagen zoals deze heel vermoeiend is, angstig en zeker ook verdrietig is.
