Mijn adoptiezoon van 19 heeft FAS en is al als baby in ons gezin gekomen. Al een hele poos geleden heeft hij de diagnose FAS gekregen. Hij is best slim en nu hij ouder wordt denken we na over hoe het verder met hem zal gaan. Ik maak me over een heleboel dingen zorgen. Ik zal daar een paar voorbeelden van geven:
*Hij ziet geen oorzaak en gevolg.
*Kan zich onmogelijk inleven in een ander. Dit komt zijn hele leven al naar voren maar als voorbeeld wil ik het volgende vertellen. Hij blijft vol trots aan ons laten zien hoe hij gemakkelijk zijn geld verdient door illegaal spullen te verkopen via internet. Wij geven al jaren aan dat we hier niet blij mee zijn en we veel liever zouden zien dat hij gewoon werken gaat. Nog een voorbeeld. Hij heeft een voorliefde voor films met veel geweld. Hij hang t hier ook posters van op in zijn kamer. Hij is hier vol van en denkt dat wij dit ook even interessant vinden als hij.
*Hij leert niet van ervaringen.
Als kind liepen we hier al erg tegen aan maar nu hij ouder wordt worden de gevolgen vervelender. Betaalt zijn rekeningen niet waardoor dit oploopt tot in de duizenden euro’s . Nadat hij door hulpverlening en door ons is opgepakt is het gelukt dit op te lossen. Maar het begint gewoon weer opnieuw. Laat vervolgens weer de rekeningen liggen. Hij is een keer zwervend geweest. Wij hebben hem toen weer een tijd in huis genomen met de eis dat hij weer naar school zou gaan.. Dit heeft hij een paar maanden volgehouden. Nu heeft hij alle hulp van instanties weer afgeslagen.
*Hij leeft bij de minuut. Kijkt niet vooruit en niet achteruit.
*Hij leeft en denkt zo onrealistisch. Is een ongelofelijke optimist. Blijft denken dat hij nog eens heel rijk wordt door een goede tennisser te worden.
Hij heeft een goed verstand. Zou wat dat betreft zeker een MBO diploma kunnen halen maar het ontbreekt hem aan doorzettingsvermogen, inzicht in bv de gevolgen van gewoon maar niet naar school gaan als je geen zin hebt, verantwoordelijkheidsgevoel.
Hij heeft ook ADHD in sterke mate. Maar gebruikt al jaren geen medicijnen meer.
Het grootste probleem is dat hij zich niet wil laten helpen want : hij is niet gek en kan het allemaal zelf. U begrijpt vast wel dat ik me over al deze dingen veel zorgen maak. Als ouder ben ik tot zijn 18e heel belangrijk voor hem geweest, maar nu is het zo lastig om nog iets voor hem te betekenen, zeker omdat hij niet mee wil werken.
Hoe de toekomst er voor hem uit zal zien, ik heb geen idee. Misschien komt het verstand nog met de jaren, maar hoe diep zal hij eerst nog moeten zinken?
Ik probeer wat afstand te nemen, na al die moeilijke jaren tijdens de puberteit, maar ik ben wel vaak zijn laatste strohalm als al het andere mislukt is……. En het is zo lastig om hem zijn laatste strohalm te ontnemen………
