Hallo,ik ben Tamara in april 50 jaar geworden, dat hebben we uitgebreid gevierd, m'n man Jan en ik hebben 2 kinderen. We wonen op een zorgboerderij sinds 2 jaar, met paarden, de ezel, geiten, kippen,konijnen, honden,poezen en de cavia.We zijn hier in de natuur en met de dieren helemaal tot rust gekomen, dat is altijd wel anders geweest.
Op m'n 45 ste jaar werd de diagnose FAS gesteld bij mij,
De dokter vroeg en hoe voel je je nou je dit weet?,
Ik antwoorde "opgelucht", alle welbekende puzzelstukjes vielen in elkaar.
M'n hele leven voelde ik me al "anders"
Toen ik 19 jaar was en op mezelf ging wonen ging het na ongeveer een jaar goed mis,ik werd opgenomen in een psychiatrische kliniek.
Ik was depressief, sliep slecht en dacht, voor mij hoeft het allemaal niet meer.
De opname duurde toen een jaar en daarna nog dagbehandeling.
Altijd vroeg ik mezelf af, " wie ben ik nou?"
Ik heb m'n ouders nooit gekend, ik ben geadopteerd toen ik 1 jaar oud was.
M'n adoptieouders haalde me op uit een kinderhuis, ze zeiden dat ik emotioneel en lichamelijk zwaar verwaarloosd was, daar weet ik niks meer van.
Ik kon het goed met m'n ouders vinden,
ze hadden d'r handen vol aan mij, ze vonden me een druk kind, ongeconcentreerd, weglopen, altijd het gevaar opzoeken, bij het water spelen (ik kon toen nog niet zwemmen) op de weg lopen ipv op de stoep, bloemen plukken uit de tuin van de buren enz enz.
En als ik op m'n kop kreeg dan snapte ik niet waar ze zich zo druk om maakte.
In de jaren 60,70,80 werd er niet over gepraat als je kind wat anders was.
Op de lagere school kon ik net mee, wel een jaar overgedaan.
Na de lagere school kwam ik op de huishoudschool.
Ik ben opgegroeid in een klein dorpje, iedereen kende elkaar.
Het was toen iets bijzonders als je geadopteerd was, er werd heel geheimzinnig over gedaan. Toen ik in de puberteit kwam ging ik stappen, drinken en blowen en was roekeloos,bv,door een foute duik in het zwembad brak ik m'n nekwervel.
Maar ik had veel lol met vriendschappen die heel snel wisselden.
Toen ik voor de tweede keer op mezelf ging wonen,leerde ik m'n man kennen.
Ik was inmiddels afgekeurd,door m'n nek.maar deed wel vrijwilligerswerk,ook daarin wisselde ik regelmatig.
Jan en ik trouwde en kregen 2 kinderen,inmiddels zijn ze 22 en 24 jr
Beide autistisch.het opvoeden viel niet mee want soms werd ik zelf een kind en voetbalde met ze mee in de woonkamer met alle gevolgen van dien,maar we hadden lol.
M'n vader overleed en dat hakte er in en zo alles bij elkaar werd het teveel en vond de huisarts dat ik opgenomen moest worden,dit keer om te rusten,zei hij.
In die tijd was m'n moeder veel in ons gezin,er kwam ook gezinshulp.
Jan, m'n man was er ook altijd!
In de psychiatrie passeerde veel diagnoses ,borderline,ADHD,manisch,autistisch,DISS
en vooral veel medicijnen,de hulpverleners zaten met d'r handen in het haar.
Het enigste wat wel heel duidelijk was,is dat ik heel goed reageerde als er een heldere duidelijke structuur werd geboden en dat er de hele dag begeleiding over m'n schouder meekeek en me corrigeerde waar nodig was.Maar ook tijdens m'n opname liep ik regelmatig weg,zelfs van de gesloten afdeling,dan werd ik gezocht door de politie,omdat ik een R M had konden ze dat doen.
Tsja ik vertel het allemaal maar kort anders wordt het een boek.
Het gaat nu veel beter,we wonen op de zorgboerderij ,ik sta iedere ochtend half 8 op,ontbijt,geef alle dieren eten,en heb een goeie begeleider,hij is duidelijk
Jan werkt ook in deze organisatie en onze kinderen wonen ook in de zorghuizen van dezelfde organisatie,het gaat goed,dit hadden we veel eerder moeten doen.
