Het is vandaag Nationale pindakaasdag. Pindakaas, voor de één een heerlijk broodbeleg en voor een ander een smerig goedje. Maar voor onze zoon was het maar een raar goedje en zeker met nootjes. En niet alleen pindakaas was lastig voor onze zoon. Elke keer als we iets nieuws introduceerde was het drama. Hij wilde niets proberen en ontwikkelde een fobie voor eten. Het werd op een gegeven moment zo lastig met eten dat hij flink afviel en uiteindelijk naar een eetkliniek moest. Daar leerde hij weer opnieuw te eten, leerde hij dingen te proeven en kwam hij langzamerhand weer aan. Na een half jaar intensief bezig te zijn geweest met eten, mocht hij het weer thuis proberen. We konden onze oren niet geloven dat hij vertelde dat hij nu gek op pindakaas was en vla. Iets waar hij voorheen al begon te kokhalzen als we er over begonnen. We kregen een heel ander jongetje terug na zijn periode in de eetkliniek. We zijn zo trots op hem dat hij nu dingen wil proberen te eten en dat hij ondanks geen hongergevoel te hebben, toch zonder mokken zijn brood op eet. Tuurlijk heeft hij soms nog een terugval, zeker wanneer er dingen veranderen in zijn leven. Zo hadden we een terugval toen hij van de basisschool naar de middelbare ging en zo zullen er nog vele momenten komen dat eten een drama zal zijn. Maar we weten nu wat we moeten doen bij zo’n terugval om erger te voorkomen. Zo heeft hij nu een beugel en mist hij zijn boterham met pindakaas. En we weten ook dat wanneer hij klaar is met zijn beugel dat dit soort voedsel weer opnieuw geïntroduceerd moet worden, maar met de handvaten die wij gekregen hebben gaat dat vast en zeker lukken.
