Vrijdagavond. Kaarsjes aan, rust in huis. Mam, zullen we een film kijken? Ja, leuk, even wat quality time met mijn bijna puber. Ik heb dvd’s en ook wat films opgenomen, dus er kan worden gekozen. Hij kiest Nemo. We hebben deze nog niet gezien. Samen installeren we ons op de bank. Chips en cola, vooruit, het is weekend, moet kunnen.
Eigenlijk is het niet zo leuk om samen met hem een film te kijken. Hij kan het verhaal niet goed volgen. De grapjes gaan nog wel, maar het verhaal overzien, nee dat lukt hem niet. De film begint en hij concentreert zich en luistert aandachtig. Mam, wat zegt hij nu? Ik zucht. Ja, dit hoort er nu eenmaal bij. Dit is zijn manier om film te bekijken. Ik leg uit: Hij zegt nu dat Nemo niet te dicht bij de rand mag komen. O…… Wat gebeurt er nu? Kijk maar Nemo zwemt achter de boot aan. O, ja.
Zucht. Ik begrijp het nog steeds niet. Hij luistert en kijkt maar hij heeft mij nodig om alles uit te leggen. Ook al ziet hij het, hij begrijpt het niet. De hele film lang ben ik bezig uit te leggen wat er gebeurt, grapjes te herhalen, gebeurtenissen te verklaren. Na afloop is hij heel gelukkig. Leuke film, mam! Ik heb een droge keel en de film is niet half zo leuk als ik steeds moet praten, verklaren en uitleggen. Maar ach, hij vond het leuk, maar ik ga zaterdagavond echt even alleen een filmpje bekijkenJ
