Als je kind met FAS niet naar een vorm van onderwijs kan gaan is dat een grote schok, tenminste, dat was het voor ons. We wisten dat hij niet opgroeide zoals andere kinderen dat doen, en het ging niet zo goed op het MKD, maar dat school er niet in zat, althans niet direct, dat was echt een schok. Toen de orthopedagoge van het MKD voorstelde om eens op een KDC te gaan kijken ben ik dat eigenlijk vrijwel meteen gaan doen. Ik was nog nooit op een kinderdagcentrum geweest en had er helemaal geen beeld bij. Voor ons kwamen twee kdc’s in aanmerking, eentje op antroposofische leest of een “gewone”. Twee hele verschillende omgevingen, allebei in mijn optiek even geschikt, maar het verschil was dat ik mijn pleegzoon op de ene helemaal zag rondlopen. Intuïtief besloot ik dat dit de beste plek was. En: Hij kwam in de Pre-schoolgroep, iets dat mij als muziek in de oren klonk. Het duurde erg lang voordat hij tot rust kwam en thuis en op het KDC hetzelfde gedrag liet zien. Maar toen daar een evenwicht in was gekomen merkte ik dat er rust kwam en dat hij zich begon te ontwikkelen. Hij deed stapjes vooruit in zijn ontwikkeling, door alle aandacht, rust, structuur en begeleiding leerde hij heel veel dingen, te veel om op te noemen. Hij liet zich nu ook testen, waardoor we een beter beeld van zijn mogelijkheden kregen. En dan komt er opeens een gesprek: We denken dat hij toe is aan een volgende stap! Weer schrikken voor ons, want het ging nu goed, wat zou er gebeuren als we zijn situatie weer zouden veranderen? Maar: hij verdient het dat alles er uit gehaald wordt wat er in zit, en op het kdc kon hij niet meer verder doorgroeien. Spannend!! Na de zomer is hij begonnen op het ZML onderwijs. En het gaat goed, heel goed met hem.
Het is heel goed geweest, de keuze voor het kdc. Maar dat is iets wat je pas achteraf beseft!!
