Het was niet eenvoudig om de juiste hulp te krijgen voor ons gezin.
Onze begeleider had daar zo eigen ideeën over, wij hadden er geen kaas van gegeten en dat hebben we duur moeten bekopen.
We zagen veel hulpverleners, kregen het gevoel dat wij als pleegouders jammerlijk faalden en eigenlijk zelf hulp nodig hadden en waren inmiddels ook in het stadium terecht gekomen dat we diplomatiek geformuleerd: “matig positief maar overwegend afwachtend” kennismaakten met nieuwe therapeuten.
Laat ik voor op stellen dat wij zelf het gevoel hadden… een grote reddingsboei te moeten omhelzen.
We wisten zelf ook helemaal niets van FASD en de vele, uiteenlopende meningen van hulpverleners en andere autoriteiten waren niet echt behulpzaam.
Het leek op vuurwerk, maar dan het niet harmonieuze soort, zeg maar.
Maar goed, wij waren dus dringend zoekende naar een reddingsboei… een grote wel te verstaan.
Dan moet je maar veel alarmsignalen afvuren, zult u denken.
De waarheid is dat we zoveel energie kwijt waren aan het watertrappelen en net niet kopje onder gaan (of wel kopje onder gaan maar gelukkig weer boven komen) dat we gaan energie meer hadden om een noodkreet te slaken. Dus actief zoeken naar adequate therapie was er niet bij.
De reddingboeien die ons werden toegeworpen bleken helaas van de kwaliteit “niet te zwaar belasten svp”.
Toen ontmoetten wij de therapeut, waar we als gezin veel steun aan hebben ondervonden.
De kennismaking was neutraal, afwachtend en van onze kant vooral “low energy van budget”.
We waren inmiddels in het stadium dat we geen energie meer wilden en konden verspillen aan enthousiasmeren tav therapie die weer niet geschikt zou blijken.
Maar na twee of drie gesprekken, belde de therapeute mij, of ik zonder kinderen een keer een afspraak wilde maken.
Dat deed ik.
Ze vertelde mij ronduit dat ze grondig had nagedacht over onze problematiek.
Wij hadden inmiddels ook onze geringe verwachting uitgesproken, gezien reeds opgedane ervaringen.
Ze eindigde met de conclusie dat zij helaas niets wist van FASD. Wat vlot opgedane theorie van de website, gecombineerd met haar kennismaking met onze pleegkindjes, was dat zo ongeveer de ervaring die ze had.
Haar eerlijkheid voelde als een grote opluchting voor mij, maar toch dreigde ik weer even kopje onder water te raken.
Want wat nu?
Ja, wat nu…
Ze gaf royaal toe, dat mijn inmiddels opgedane theoriekennis, de hare vele malen overschaduwde, mijn opgedane praktijkkennis dito, maar zij kon mij helpen “ons gezin te helpen”.
En bood ze aan ‘ik kan je helpen, een besluit te nemen om voor jezelf en voor jullie te kiezen, mocht dat nodig zijn”
We zijn inmiddels jaren verder, maar terugkijkend kan ik constateren, onze geringe verwachting ten spijt, dat deze therapeute wel degelijk een “zwaar te belasten” reddingsboei bleek te zijn.
Ze nam ons serieus en hopelijk hebben haar reddingswerkzaamheden haar kennis vergroot en is ze later in staat geweest om andere gezinnen, in wiens leven FASD zo’n bepalende invloed kan hebben, te helpen, zoals ze ons ook drijvende wist te houden!
