Afgelopen week bezocht ik een avond over de methode “Geef me de vijf”, een methode die wordt gebruikt bij Autisme. Ik kwam daar helemaal enthousiast van terug. Heel veel herkenning, want mijn kids hebben door hun FAS zeker ook een autistisch deel in hun gedrag.
Een van de slides ging over openstaande mappen. Het beeld is ontleend aan de computers. Aan het einde van de dag kun je in de taakbalk ontzettend veel openstaande mappen hebben. Dingen waar je nog mee bezig was, verder moet. Of dingen die je al hebt afgerond maar je bent vergeten de map af te sluiten. Mappen die je per ongeluk hebt geopend en niet weer hebt afgesloten. We kregen een filmpje te zien van een autistisch meisje dat ook zo’n map had openstaan en niet ophield er over te praten. We zagen hoe de groepsleiding probeerde hier mee om te gaan.
Wat een herkenning!! Hier thuis zoveel last van die openstaande mappen, ik ben er zelfs expert in geworden. Een onduidelijke opmerking of iets gehoord op tv, het zorgt voor onrust en vragen. Als ik dan snel even iets van ze wil kan ik het wel vergeten. Eerst moeten de mappen dicht. Als ik dat niet doe loopt de spanning soms heel hoog op, zo hoog dat er een woede uitbarsting volgt, dingen worden stuk gegooid, enz. Als ik dus weg wil, omdat we voor sluitingstijd nog net de medicijnen van de huisarts moeten halen, dan kan ik dus niet zomaar weg. Eerst even op de hurken, op ooghoogte. We handelen de onduidelijkheden af. “Ik vertelde net iets aan je grote zus, daar hoefde je dus niet op te letten, dat ging niet over jou, ok?!” En: “Ja, de meneer op tv vertelde dat het ging onweren, maar niet hier, maar in Limburg, dat is heel ver weg, dus je hoeft niet bang te zijn.” Als die mappen zijn gesloten, dan kunnen we de medicijnen halen. En hopen dat het nog niet te laat is…….
