Eindeloos komen de verhalen over onze kinderen uit onze pennen. Hoeveel vrijdagblogs zijn er nu al geschreven? En we zijn nog lang niet uitgeschreven. Elke dag beleven we wel iets: Never a dull moment! Ik geniet erg van de vrolijkheid, van de onvoorspelbaarheid, de grapjes, de lieve blije momenten. Soms word ik ook erg moe van alles of erger ik me aan het zoveelste akkefietje. Ik heb mijn weg gevonden in de opvoeding van mijn kinderen. Met de hulp van deskundigen leer ik steeds beter omgaan met mijn ingewikkelde lieverds.
Opvoeden wordt door veel mensen gezien als een proces met doelen: Ik ga je nu leren klokkijken, zindelijk worden of zelf aankleden. Nu leer ik je de vaatwasser inruimen of je kamer opruimen. Na 1 of 2 keer voordoen mag je het alleen proberen en dan lukt het! Doel wordt afgevinkt op het lijstje van te leren zaken voordat je groot bent.
Deze week had ik een keukentafelgesprek over de voortzetting van het PGB van één van mijn kinderen met FAS. Er was een nieuwe jonge medewerker mee. Om te leren, pas van school. Ze begon direct over de doelen van het afgelopen jaar. Ik moest een evaluatie schrijven over wat er bereikt was. En wat moesten de doelen voor het komende jaar worden? Er moest wel progressie worden gemaakt sprak ze me vermanend toe.
Enigszins beduusd zat ik alleen aan tafel toen ze vertrokken waren. Progressie???? Bereikte doelen???? Eerst was ik in de war, daarna boos, daarna zette ik mijn boosheid om in het schrijven van een lange, lange evaluatie over het afgelopen half jaar. Ik vertelde over FAS, een aandoening die nooit meer over gaat. Over de ontwikkelingsachterstanden op alle terreinen. Over de zwakke gewetensvorming, over het zwakke leervermogen, over de lichamelijke beperkingen. Over…….. over alles wat ik maar kon bedenken op dat moment. Toen vertelde ik wat we deden: De PGB-er en ik. Namelijk: toezicht houden, het kind uit de problemen houden, elke dag dezelfde structuur , als het lukt zelf uitkleden (lukt vaak niet), alle tijd nemen voor gezelligheid, ruzies voorkomen, uitbarstingen voorkomen, blij zijn met hele kleine stapjes vooruitgang.
Nu wacht ik af. Zou de boodschap overkomen? Opvoeden is niet een gemakkelijke taak. Maar een kind met FAS opvoeden is zoveel moeilijker, zwaarder en zo anders dan het opvoeden van een gemiddeld kind. Doelen? Ja, maar dan niet op de manier waarop je een gemiddeld kind opvoedt. Het kind uit de problemen houden en zorgen dat het niet overprikkeld raakt, dat is ongeveer het belangrijkste doel. En de ouders ontlasten af en toe, ook een belangrijk doel.
Progressie: Nou ja, heel langzaam, hele kleine stapjes, niet pushen, voorwaarden scheppen, geduld, heel veel geduld hebben. Maar progressie in de zin van: De extra zorg op den duur overbodig maken? Nauwelijks haalbaar!!
Opvoeden van een kind met FAS: Specialistisch werk voor vaders en moeders met een heel groot hart en heel veel geduld en compassie, die optimaal worden begeleid door hulpverleners met goed kennis van FAS!!
