Mam, mam, hij heeft alle pepermuntjes opgegeten, kijk maar!
We gaan aan tafel, handen wassen. Ik heb tijdens de voorbereidingen ook alvast het potje pepermuntjes voor in de auto bijgevuld en hoog weggezet.
Nee, dat heb ik niet gedaan! Hij is echt heel erg verontwaardigd! Hoe kan hij daarvan beschuldigd worden? Zijn gezicht spreekt boekdelen. Hij heeft dit echt niet gedaan! Ik zie hoe hij gloeiend van verontwaardiging de beschuldiging terug gaat gooien. We zitten inmiddels aan tafel. Hij haalt diep adem, maar voordat hij kan gaan roepen kom ik er tussen.
Ik weet allang dat hij het heeft gedaan. Want ik vind o.a. pepermuntjes verstopt onder de verwarming. Een voorraadje voor later.
Ik confronteer hem er mee. Rustig, maar stevig: Ja, ik weet ook al dat hij het heeft gedaan. Dat mag niet en ik vind dat niet goed. Het ene jongetje is triomfantelijk. Hij had gelijk. Het andere mannetje is verbijsterd. Weet even niet wat hij moet doen. Schaamte? Wroeging? Geen teken van. Hij is wel verongelijkt. Boos dat hij betrapt is. Maar vooralsnog keert hij in zichzelf. Niet wetend hoe hij om moet gaan met de situatie. Ik help hem een beetje voordat de boosheid echt naar buiten komt. Met die emotie hebben we nu allemaal moeite. “Wat moet je doen als je spijt hebt?” Hij zegt sorry. Niet van harte. Maar de boosheid zakt weg en er is weer ruimte om te gaan eten.
Als hij betrapt wordt op liegen (en hij liegt echt over alles wat los of vast zit) kan hij daar moeilijk mee om gaan. Vaak gaat hij ontkennen en als hij er niet aan ontkomt gaat hij zichzelf pijn doen. Soms slaat of knijpt of bijt hij zichzelf en gaat hard huilen (en hij hoopt dan getroost te worden ipv terechtgewezen) maar vaker struikelt hij “per ongeluk”, valt en doet zich heel erg pijn. Ook dan hoopt hij getroost te worden ipv een preek te ontvangen.
Lastig gedag. Maar nu ik het patroon herken kan ik er in elk geval beter mee omgaan. Nu hij nog!
