Richting volwassenheid
Ik heb het er druk mee gehad, de opvoeding van mijn pleegzoon met FASD. En ik had me goed ingelezen, overlegd met hulpverleners en advies gevraagd aan andere ouders van kinderen met FASD. En toen de 18e verjaardag in het zicht kwam slaakte ik onhoorbaar een zucht van verlichting. Ik had het gehaald, zonder al te veel hobbels. Het was ons gelukt om het pleegkind op het rechte spoor te houden. Er was een school afgerond.
Maar toen realiseerde ik me dat het niet klaar was. Als ik eerlijk was, was hij helemaal niet klaar om losgelaten te worden. Ik was nog steeds bang dat hij in 7 sloten tegelijk zou lopen als ik hem los zou laten. En van andere ouders op de fasgroep (emailcontactgroep) wist ik al dat er veel problemen ontstaan als de jongere teveel vrijheid krijgt. Ik las horrorverhalen over verslavingen, geldproblemen, problemen door stelen en liegen bijv. Maar ja, de maatschappij vindt dat de jongere op z’n 18e volwassen is. Zelfstandig beslissingen kan nemen. En dat je als ouders een stapje achteruit moet zetten. Anders ben je te bemoeizuchtig. Kun je niet loslaten.
Toen ik er met een kennis over sprak zei ze: “Ze leren ook van hun fouten, je moet ze daarin ruimte geven, ze doen het echt geen tweede keer!”. Op dat moment wist ik het zeker. Ik moest niet naar “gewone” mensen luisteren voor hun advies over opvoeding van kinderen met FASD. De andere ouders op de fasgroep wisten uit de praktijk wat er nodig was.
Ik las nog eens terug wat ze adviseerden: Vraag op tijd mentorschap en/of bewind voering aan. Dan komt de jongere in elk geval niet in financiële problemen. En nog een eye-opener voor mij: Leer ze om te gaan met politie en justitie. Als ze in een ingewikkelde situatie terecht komen (en ja, er wordt vaak gestolen door jongeren met FASD), dan doen ze soms de gekste dingen. Zoals liegen omdat je vrienden dat van je vragen. Of pakjes bewaren voor iemand waarvan je eigenlijk wel zeker weet dat het niet verstandig is. Of “vergeten” af te rekenen in de supermarkt en dan helemaal in paniek rare dingen doen als ze betrapt worden.
Deze adviezen heb ik ter harte genomen. Maar het voelt wel raar om te doen. Maar toch wil ik dit advies graag aan andere ouders/opvoeders/hulpverleners van jongeren met FASD doorgeven. Want:
Voorkomen is beter dan genezen!
Noot van de FAS Stichting Nederland: Als aanvulling op deze blog willen we u nog wijzen op het bestaan van de FASD pas ( zie onze website) en de brochure: Van puberteit naar volwassenheid met FASD (gratis downloaden)
