'Mijn kamer is mijn vijand'
Zaterdag is opruimdag. Alle kinderen moeten dan hun eigen kamer opruimen en schoonmaken. Voor onze kinderen een haast onmogelijk opgave. Ten eerste het begrip 'opruimen'. Dat is zo breed, zo groot, daar kan je je niks bij voorstellen. Ze weten dat ze dan naar hun kamer moeten om ervoor te zorgen dat het er weer netjes uit ziet. De praktijk is anders. Tijdens het opruimen komen ze van alles tegen en verandert het opruimen ineens in spelen. Knuffels of ander speelgoed dat ze lange tijd niet meer gezien hebben, wordt gevonden en daar moet je natuurlijk mee spelen. Kortom, een kwartier zonder toezicht opruimen mondt uit in een kamer met nog meer spullen en speelgoed dan voor het opruimen begon.
Voor onze jongste dachten wij de oplossing te hebben. We kochten verschillende bakken en stopten daar haar spullen in. Een bak voor de tekenspullen, een bak voor de poppenkleertjes, een bak voor de diverse opladers, een bak voor knutselspullen enzovoort. Overzichtelijk, leek ons. En ja, het geeft wel structuur, maar alleen opruimen blijft een utopie.
Daarna dachten wij dat een pictogrammenoverzicht uitkomst kon bieden. Picto na picto afwerken om zo tot een schone en opgeruimde kamer te komen. Tja, maar dan heeft je hoofd geen zin om het netjes stap voor stap te doen en dan begin je bij picto twee, daarna picto vier en dan kom je ineens een puzzel tegen die je lang niet gedaan hebt.
Iedere week probeert ze het weer. Dapper gaat ze naar boven en begint aan de haast onmogelijk opgave. En op goede dagen lukt het haar, dan is de kamer, voor haar doen, daadwerkelijk netjes. Maar de meeste dagen lukt het niet om orde te scheppen in de chaos. Zoals ze laatst mooi verwoordde: 'Mijn kamer is mijn vijand.'
Er zit niets anders op dan dat wij haar begeleiden bij het opruimen. Bakje voor bakje wordt afgewerkt, stapje voor stapje geven wij aan wat er gebeuren moet. En dan gaat het opruimen zonder mopperen. Ze wil wel, maar ze kan het niet. Niet alleen in ieder geval.
