Mam, we mogen onze schoen zetten, ik heb het echt gehoord!
Bij vriendje thuis mogen ze de schoen zetten. Ik had het eigenlijk pas voor morgen in gedachten, maar vooruit, het mag ook hier. Mijn mannetjes zijn 9 en 10 jaar oud. Dit jaar heb ik als missie om het sinterklaasgeloof uit te bannen. Ik ben al op tijd begonnen, in september. Toen een van de twee begon over de stoomboot vertelde ik ze het door mij voorbereide verhaal: Je weet toch dat er hulpsinterklazen bestaan? Ja, dat weten ze , alletwee. Nou, vervolg ik, eigenlijk zijn alle sinterklazen van nu hulpsinterklazen. En alle Pieten zijn hulppieten. En de echte Sinterklaas is al heel lang geleden overleden. Die was heel lief voor arme mensen en kinderen. En de grote mensen van nu vinden dat zo’n goed idee dat ze de kleren van Sinterklaas aantrekken en aan de kinderen kadootjes geven.
Het is even stil. Dus de Sinterklaas van het Sinterklaasjournaal is dood? Nee, dat is ook een hulpsinterklaas. Dat is veel om te verwerken.
Ik herhaal het verhaal diverse malen. Maar dat het nu helpt? Niet echt. Ik laat het maar een beetje zo. We zetten de schoenen en in volle verwachting gaan ze slapen. Ik heb nog wel wat autootjes, die pak ik in en de volgende ochtend hoor ik ze voor ik goed en wel beneden ben al rondscharrelen. Eentje komt boven. Mam, we hebben geruild van auto hoor. OK, wilden jullie dat alletwee? Ja roept de ander van beneden. OK, voor mij geen probleem.
Maar er is toch een probleem. Stiekem is de een niet tevreden met de ruil. Ik had gezegd: We ruilen maar voor eventjes, zegt hij. Dat is niet wat ik had gehoord en gecontroleerd, dus ik houd voet bij stuk. Geruild is geruild, leg ik nogmaals uit.
Tjonge, daar hebben we onze eerste woedeuitbarsting van de dag te pakken. Het ene kind rent gillend door het huis, haalt alles uit de kast. Bijt zich zelf bijna tot bloedens toe, probeert de ander over te halen de auto terug te ruilen met ander speelgoed. Die wil dat absoluut niet. Het andere kind kan niet tegen het gegil en de drukte, gilt en schreeuwt er nog harder doorheen, maar vertrekt naar zijn rustige plek, de slaapkamer.
Na een poosje komt nummer 1 snikkend terug. Mam, je word vast heel boos. Ik beloof niet boos te worden. Mijn tablet is stuk, heb ik gedaan. Zucht, daar gaan we weer, weer een scherm aan diggelen. Gelukkig werkt het nog. De boosheid zakt een beetje. Maar alles bij elkaar opgeteld zijn we een uur verder. En het duurt nog 5 nachtjes tot 5 december….Lang leve Sinterklaas!!
