Hele gewone dingen
Vandaag ook weer.
Het is woensdag dus ‘s middags zijn de kinderen vrij.
Een normaal kind spreekt af met vriendjes, de oudste van ons niet.
Eigenlijk is ze nu wel in de leeftijd dat ze de sociale interacties en hoe spreekt men onder elkaar, moeten begrijpen. Nee hoor, geen zin, of nee ik wil niet. (of durf je niet, bang voor wat afwijzing, of ben je toe aan prikkelarm, zeg het maar...????)
Als ze ergens speelt is ze trouwens altijd lief en rustig. Maar die speelafspraak maak ik dan wel zelf, dat wel. Dan gaat het goed.
Maar eerst moet ze even over de drempel heen. Maar er hoeft maar iets verkeerd gezegd te worden of gedaan door het vriendinnetje en vervolgens spreekt Julia gewoon niet meer af. Ben je eindelijk blij dat er weer een vriendinnetje bij is, houdt Julia de kop stijf.
De tweede wil altijd met iedereen spelen. maar omdat Stijn is zoals hij is, kan hij niet bij iedereen spelen. Je moet echt geduld hebben. Vooral hem constant in de gaten houden. En hij vraagt veel aandacht. Heel veel aandacht. Of hij zit aan knopjes waar hij niet mag aan zitten.
Heb wel eens speelmoeders horen zeggen tegen me: “Ik moet er net zin en vooral tijd en geduld voor hebben, dan mag hij komen. “
Hij speelde vorig jaar bij de buurvrouw. Nadien zei buurvrouw: “Doen we toch maar niet weer. We hebben de kinderen groot en hoeven we niet meer om te "denken " als ze spelen. Maar Stijn loopt overal heen, zit overal aan. Dus nee, liever niet meer spelen”.
Dit geeft wel een klein wereldje voor ze, ook groepsopvang is geen optie, geeft te veel prikkels af voor beide kinderen. Gelukkig kunnen Stijn en Julia sinds korte tijd, na heel lang oefenen, nu samen boven spelen. Maar dan wel onder toezicht. Houdt in of de babyfoon staan aan, of de kamer deur staat open. En vervolgens zit een van ons beneden met oren op scherp. Geeft geen moment rust voor ons.
Ook zelf iets doen, een drempel over, is zo moeilijk.
We willen proberen dat Julia iets losser gelaten wordt, goed voor haar zelfvertrouwen, goed voor ons vertrouwen in haar .
Vandaag dus maar naar ons aller winkel de Action waar elk kind blij wordt en ze de weg weten.
Ik loop snel naar binnen, koop een nieuwe koptelefoon voor Stijn en ben heel snel buiten.
Ze mogen met z’n drieën even in de auto blijven, de auto staat voor de ingang. Na een preek over deur dicht houden, muziek niet keihard aan, enz. enz. ga ik. Het gaat super!
Maar ik kom er achter dat ik de verkeerde koptelefoon heb gekocht.
“Julia wil jij het terug brengen, terwijl we nog voor de ingang staan?”
Nee hoor dat doe ik niet.
Ja,nee, ja, nee, alom
Mag Stijn mee? Jawel!
Dus: je gaat naar de kassa, je krijgt je geld terug. Dan een andere koptelefoon kopen, een andere met een draadje eraan.
Dan weer naar de kassa en de andere koptelefoon betalen. Stijn weet waar de koptelefoon ligt.
Dus voor het eerst samen naar de winkel. Met zicht erop van mij smile-emoticon
Stijn vol zelfvertrouwen, wat Julia weer zelfvertrouwen geeft en dan durven ze wel.
Komen vrolijk de winkel uit met geld. En Stijn kijkt sneu.
Ik zeg , je moest gelijk een andere koptelefoon meenemen. Dus niet alleen terug brengen.
Stijn heeft het vast ook gezegd tegen Julia, maar Julia is dan zo druk bezig met haar boodschap koptelefoon terug brengen, geld weer krijgen, dat ze dat is vergeten .
O ja is ook zo, zegt ze. Weer terug naar winkel (ik schaam me wel mama, nee hoor hoeft niet ga je gewoon naar andere kassa). Vrolijk terug met een super koptelefoon die een vriendje ook heeft.
Julia wil jij ook dezelfde koptelefoon?
Heel vrolijk: Echt wel mama!.
Dan mag je hem alleen ophalen.
Nee, dat doe ik echt niet. Lange discussie, veel doorpraten, intussen de andere twee kinderen voorzien van een lolly want dit kan wel een lange zit worden.
Ik zeg weer: “Je kunt het! Ja maar schaam me ,durf niet.
Je weet nu waar ze liggen, je loopt erheen, pakt koptelefoon en je betaalt bij een andere kassa. Je kunt het.
En ze gaat!! 12 jaar, alleen in een drukke winkel met mama vlakbij de ingang in de auto.
En ze doet het toch maar even!
