Ik zie ons nog zitten, in die inmiddels zo vertrouwde ruimte, waar ik al bijna een jaar lang, twee maal in de week kwam, meestal met onze twee pleegkinderen, beiden gediagnosticeerd met FASD.
En met ons bedoel ik, de therapeute en ikzelf.
“Dit bedoel je dus,” zei ze uiteindelijk, na een oorverdovende en verblufte stilte, die haaks stond op het enorme tumult dat even daarvoor, vanuit het niets was ontstaan.
Ons pleegzoontje was fijn aan het spelen geweest, terwijl ik mijn nieuwste bevindingen mbt FAS deelde met de therapeute.
En dan ineens is het daar… die omwenteling die met de snelheid van het licht kon plaatsvinden en die ook mij, na bijna anderhalf jaar, nog verpletterend kon overvallen.
Met verbluffende kracht ruïneerde dat kleine, tengere jongetje met dat engelachtige uiterlijk als een getransformeerde bundel agressiviteit onverbiddelijk het speelgoed waar hij zo-even nog mee speelde.
Ik knikte, voegde er aan toe… maar thuis gaat het er veeeeeel heftiger aan toe, zulke uitbarstingen, daar zou ik nog “blij” mee zijn.
Ze keek me aan. Ik zag de naakte verbluffing nog in haar ogen, terwijl ze opstond en naar mijn pleegzoontje toeliep.
Op het moment dat ze hem aansprak, zagen wij beiden hoe het bundeltje boosheid soepeltjes weer plaatsmaakte voor het engelachtige jongentje, waar de therapeute anderhalf jaar mee “gewerkt” had.
Ze sprak even met mijn ons pleegzoontje, verzocht haar stagiaire om de kinderen even mee te nemen naar een andere kamer en wachtte tot wij met z’n tweeën waren.
Ik kreeg nog een keer koffie aangeboden, volgens mij omdat ze nog steeds in verwarring was, over hetgeen ze gezien had.
Toen ze sprak, was het eerste wat ze zei “en je zegt, dat dit nog “niks” is?
Dat moest ik helaas beamen.
Ik kon enerzijds wel huilen van opluchting.
Al bijna een jaar lang, kwam ik bij deze therapeute. Laat ik voorop stellen dat ik nog steeds met dankbaarheid aan haar en haar steun terugdenk.
Hoewel ze mij direct zei, niets van FASD af te weten en eerlijk was in het feit dat zij veel meer van mij kon leren over dit onderwerp dan vice versa, niettemin had ik het gevoel dat zij de eerste hulpverlener was, die ons serierus nam, die niet onderschatte hoe zwaar wij het hadden.
Ze luisterde écht naar mij, maar na bijna een jaar intensieve (spel) therapie was mijn pleegzoontje nog altijd de onschuldige elfachtige engel.
Het was dus daarom voor mij zó moeilijk om uit te leggen hoe verschrikkelijk de plotselinge transformaties van engelachtig naar wrede agressie was, hoe dat emotioneel een zware wissel op ons trok.
Ze heeft mij nooit “niet” geloofd, maar bijna een jaar lang hebben we zitten wachten, tot ons pleegzoontje zich zo “vertrouwd en thuis” voelde bij de therapie, om een schaduw van het heftige gedrag te kunnen laten zien, dat thuis ongebreideld ons gezinsleven kon terroriseren.
Ze sprak uit, wat ik vaak gedacht had, en ook nu nog vaak denk:
“Ik kan nauwelijks geloven, dat hetgeen net gebeurd is, écht gebeurd is. Het ging zo snel….”
